Risico op toekomstige inflatie neemt zienderogen toe

Over de afgelopen twaalf maanden kon een hoge correlatie worden waargenomen tussen de relatieve performance van financiële instellingen en de prijs van goud.

Elke keer dat de aandelenkoersen van banken en verzekeringsmaatschappijen omhoogschoten, deed de prijs van goud dat ook. En omgekeerd.

Dat is volgens Ad van Tiggelen van ING niet moeilijk te begrijpen. Na elk liquiditeitsshot namen de risico’s voor financiële instellingen af, maar nam het gepercipieerde risico van toekomstige inflatie toe.

De jongste aankondiging van de ECB heeft een nieuw element aan dit alles toegevoegd. Vanaf nu zal de drug in ongelimiteerde hoeveelheden beschikbaar zijn, zolang de gebruikers er zelf om vragen en langdurig toezicht accepteren.

Voor de korte tot middellange termijn is dit een levensvatbare oplossing, aangenomen dat de aanvragers bereid zijn om zelfs tegen zeer strenge voorwaarden mee te blijven werken en aangenomen dat hun onderliggende problemen meer cyclisch dan structureel van aard zijn.

Verslaving is een gevaarlijk verschijnsel

En dat is volgens Ad van Tiggelen bepaald niet zeker! Maar de echte test ligt waarschijnlijk nog enkele jaren in de toekomst, wanneer niet alleen deze aanvragers, maar ook de rest van de ontwikkelde wereld voldoende economisch momentum moeten hebben herwonnen om de traditionele medicijnen weer te kunnen toedienen.

Gebeurt dat niet, dan zou een blijvende verslaving aan de liquiditeitsdrug inderdaad kunnen leiden tot inflatoire bijeffecten, ook al lijkt de onderliggende trend nog steeds deflatoir.

Verslaving is een gevaarlijk verschijnsel en zelden in de geschiedenis is de wereldeconomie aan een potentieel zo verslavende drug als de geldpers blootgesteld. Gelukkig zijn beleidsmakers nu bekwamer dan ooit en zijn ze zich zeer bewust van de risico’s.

Ze zullen proberen prudent te blijven, zoals ze dat in het verleden ook zijn geweest. Dat neemt niet weg dat het uitermate belangrijke en delicate evenwicht in beleggingsportefeuilles tussen nominale activa en (risicovollere) reële activa weleens heel langzaam zou kunnen verschuiven. . . ten faveure van laatstgenoemde.