Moeten de beleggers het gat in de begroting dichten?

De regering-Di Rupo werkt aan een begrotingscontrole en moet op zoek naar bijkomende middelen om de begroting in evenwicht te brengen. Het ziet ernaar uit dat de belegger opnieuw wordt geviseerd. Waaraan kunt u zich verwachten?

Menig belegger slaapt onrustig. In december vorig jaar is hij door het oog van een naald gekropen. Wat Di Rupo in petto had, oogde niet fraai. Hij bracht een heel arsenaal aan zware fiscale wapens in stelling tegen de belegger, waaronder zelfs een meerwaarde- en een vermogensbelasting. Toen er uiteindelijk witte rook uit de schoorsteen kwam, viel de schade relatief mee. De roerende voorheffing verhoogde van 15 naar 21%, en in sommige gevallen zelfs naar 25%. Ook de transactieheffingen werden fors opgetrokken. Maar daarmee viel te leven. Iedereen moet zich nu eenmaal inspannen om de nv België van een Griekse tragedie te behoeden.

Maar toen al wisten we dat die maatregelen niet zouden volstaan. Bij de volgende begrotingscontrole zouden meer dan waarschijnlijk bijkomende inspanningen noodzakelijk zijn. Eerst was er sprake van 1 miljard euro, dan van 1,5 miljard en nu zelfs van 2 miljard. En dus lanceren de heren en dames politici plannen, het ene al doordachter dan het andere. Wat dacht u van een minimumbelasting op bedrijven, een btw-verhoging, een indexsprong, een nieuwe fiscale amnestie of de toepassing van de kaasschaaf op alle uitgaven? Een minister noemde dat allemaal “politiek getoeter”, om vervolgens zelf nieuwe ideeën rond te toeteren, waaronder de nationalisering van de kerncentrales.

Maar het is een feit dat er geld nodig is. Beleggers vrezen – terecht – dat zij de pineut zullen zijn. Zo blijkt de belastingverhoging met 4% voor de zogenoemde rijke Belgen niet inbaar, want de fiscus is er niet klaar voor. U leest het goed. Wie beweert nog dat Franz Kafka een Tsjech was? Een terechte vrees voor de belegger is dat de belastingverhoging voor rijke Belgen gewoon een belastingverhoging voor alle Belgen wordt. Dan betaalt iedereen maar een bevrijdende roerende voorheffing van 25% in plaats van 21 + 4%. Dat komt wonderwel overeen met het pleidooi voor “harmonisering” van Elio Di Rupo. In plaats van te harmoniseren heeft hij nu belastingtarieven bij gecreëerd. Vroeger hadden we het 10, 15 en 25%-tarief. Nu hebben we het 10, 15, 21, 25 en 21 + 4%-tarief. Is dat harmoniseren?

Een andere voorzet werd gegeven door de pers. Die kopte: “Beleggers zetten fiscus een neus”. Via gestructureerde producten kan de belegger al sinds jaar en dag de roerende voorheffing ontlopen. Met kapitalisatiefondsen en Tak 23-producten, die beleggingen verpakken, is het mogelijk een belastbaar inkomen om te zetten in een belastingvrije meerwaarde. Daaraan zou weleens een einde kunnen komen. Voor zo’n maatregel zijn zeker goede argumenten te vinden. Het is moeilijk uit te leggen dat een fonds zonder Europees paspoort belastingvrij is, terwijl een fonds dat buiten de landsgrenzen wordt verhandeld wel wordt belast.

Maar er is een groot voorbehoud. Een fonds kost geld. De belegger betaalt dan misschien geen belasting, hij betaalt wel veel meer kosten. Die vreten het nettorendement aan, net zoals belastingen dat doen. Als dat product ook nog wordt belast, wordt de belegger dubbel gepakt. Bezin dus voordat u zich ertoe laat verleiden om voor fiscale reden uw beleggingen te switchen! Voor u het weet, betaalt u zowel hoge kosten als belastingen. In het algemeen is er één les: enkel het nettorendement telt. En dat is het rendement na aftrek van kosten én belastingen.

Anton van Zantbeek, advocaat Rivus