Kan schaliegas een oplossing bieden voor de energieproblemen?

Om te voldoen aan hun toenemende energiebehoeften, begonnen de Verenigde Staten in 2007 met de winning van schaliegas.

Sindsdien hebben talrijke gebeurtenissen (explosie van het boorplatform Deepwater, ramp in Fukushima, Arabische lente, …) de limieten van de energievoorziening van de westerse economieën – zowel fossiele brandstoffen als kernenergie – opnieuw pijnlijk blootgelegd.

Daardoor treedt ook schaliegas volgens Belfius steeds vaker voor het voetlicht.

Schaliegas is aardgas dat op grote diepte (meestal 1500 à 3000 meter) in bepaalde leisteenlagen wordt vastgehouden. Het zit

gevangen in de poriën van de rots zelf, en dus niet in een “grote bel” onder een ondoordringbare laag, zoals “conventionele” gasbellen of olielagen.

Hoe wordt het gewonnen?

Schaliegas zit gevangen in de rots zelf. Om het vrij te maken, moet die rots worden verbrijzeld. Het gewoonlijk gebruikte procedé combineert twee technieken:

• het boren van een put, niet verticaal, maar onder een hoek en tot op een bepaalde diepte zodat de put gericht blijft op het beoogde gebied;

• hydraulische fracturatie, waarbij in de rots een groot aantal microbreuken ontstaan waarlangs het gas zich naar de put verplaatst.

Vandaar gaat het naar de oppervlakte. De verbrijzeling komt tot stand door water onder hoge druk in de geologische lagen te injecteren. Men voegt er additieven aan toe, om de fracturatie efficiënter te doen verlopen, zoals:

• zand, dat in de microbreuken dringt en voorkomt dat ze weer dichtgaan, zodat het gas naar de oppervlakte kan stijgen,

• smeermiddelen, die het zand dieper doen doordringen in de microbreuken die ontstaan door de druk van het water;

• detergenten, die ervoor zorgen dat de rots het gas gemakkelijker vrijgeeft (“desorptie”).