Controle op grootte van de banken kan wel degelijk zinvol zijn

De verwijzing naar de periode dat de Glass-Steagall-act uit 1930 nog in voege was als voorbeeld voor de (her)organisatie van het bankenlandschap, is volgens professor Stefan Duchateau historisch volledig onjuist. Ook deze organisatievorm bleek niet instaat om de implosie van een (deel van) het financiële systeem te voorkomen.

Het renterisico wordt momenteel ingeschat op basis van een duration-gap analyse. Vergeet echter niet dat “duration” als maatgetal voor risico slechts een zeer ruwe benadering inhoudt. Enkel de orde van grootte vormt enige indicatie. De getallen na de komma zijn compleet betekenisloos.

Maar een duration-gap aanpak houdt in dat de duratie van passiva wordt afgetrokken van deze van de activa. Beide getallen zijn (ongeveer) even groot , met als gevolg dat men massale hoeveelheden geld risicomatig opvolgt op basis van betekenisloze getallen.

Lukrake veronderstelling van 2 jaar

Tot overmaat van ramp wordt op de belangrijkste component ( de spaardeposito’s) een lukrake veronderstelling van 2 jaar gekleefd. Dit wordt ten dele gecompenseerd door aanvullende testen die echter telkens zijn gestoeld op weinig realistische assumpties.

Dat de Belgische spaarbankensector zich wist te onttrekken aan de financiële crisis, had minder te maken met het regelgevend kader op spaardeposito’s (integendeel !) maar des te meer met een gezonde dosis intuïtie en argwaan en een rauw-realistische ingesteldheid . Dergelijke kwaliteiten kan men niet in regeltjes vatten en moet men eerder koesteren dan te vertroebelen met “zakenbankiers”.