Waalse ABVV-top gaf wel groen licht voor harde acties

De top van het ABVV is niet gelukkig met de spontane stakingen en de gewelddadige acties van een aantal militanten. Nochtans riepen de Waalse bonzen van het ABVV begin deze maand zelf op om het pad van het klassieke sociale overleg te verlaten.

Woedende FGTB-militanten die het partijhoofdkwartier van de MR bekladden met gele verf, de rode Waalse spoorbonden die op de oude industriële as Luik-Charleroi-Bergen elke dag een wilde staking organiseren: het socialistische ABVV heeft niet gewacht op de provinciale stakingen van november en december en op de algemene staking van 15 december om zijn ongenoegen over het beleid van de regering-Michel kenbaar te maken.

Een aantal ABVV-toppers – vooral uit Vlaanderen – zit verveeld met de zaak en nam er afstand van, zij het niet met veel overtuiging. Chris Reniers, kersvers voorzitter van de overheidsvakbond ACOD, kwam op Terzake benadrukken dat ze die acties en het vandalisme aan het MR-hoofdkwartier betreurde. Ook nationaal voorzitter Rudy De Leeuw was kritisch. Marc Goblet, de algemeen secretaris van het Franstalige FGTB en de nummer twee van de rode vakbond, riep op tot sociaal overleg. De ABVV-top benadrukte dat het om geïsoleerde acties ging, die niet nationaal werden gestuurd.

Maar eigenlijk heeft het ABVV begin deze maand met haar federale congres – waar Goblet aantrad als FGTB-baas – het licht op groen gezet voor die harde acties. Al hadden ze niet verwacht dat het onder meer de vorm zou krijgen van een soort guerrilla-actie tegen de zetel van een politieke partij.

Gedaan met de softe aanpak

Vooral de Waalse FGTB-vleugel was op het federale congres duidelijk: het moest gedaan zijn met de softe aanpak onder Anne Demelenne, de voorgangster van Goblet. De socialistische vakbond ging vroeger steevast met de andere sociale partners aan tafel zitten, verliet die bij het eerste grote conflict, ging eventueel een dag staken, maar kon uiteindelijk weinig binnenhalen. Nico Cué, de algemeen secretaris van het machtige Waalse FGTB-metaal, stelde het als volgt: ‘We onderhandelen, trappen het af en als we terugkomen, is het om de kruimels op te rapen. Dat is geen syndicalisme.’

Cué, daarin gesteund door Marc Goblet, wil een andere aanpak, of beter, een andere doctrine: eerst druk zetten via harde acties om daarna aan tafel resultaten te boeken, als de regering en de werkgevers het mes op de keel hebben.

En zulke acties moeten verder gaan dan betogingen, provinciale acties en een nationale staking die het gemeenschappelijk vakbondsfront de komende weken heeft gepland. De betogingen in Brussel die gepland zijn op 6 november, hebben volgens de FGTB’ers weinig zin. Ze noemen het ‘processies van het Noordstation naar het Zuidstation of omgekeerd. Dat is geen efficiënte sociale actie. Er moet meer mobilisatie komen om de machtsverhoudingen diepgaand te wijzigen.’ Over de vorm van die acties spraken de Waalse syndicale bonzen zich niet uit. Maar het is duidelijk dat de wilde stakingen bij het spoor en de opstootjes aan de MR-zetel een rechtstreeks gevolg zijn van de nieuwe ABVV-doctrine.

Waals geweld

Bij de Vlaamse vleugel van het ABVV is men duidelijk nerveus aan het worden. Als er bij de Vlaamse bevolking al goodwill bestond over de geplande stakingen, dan zal die nu in belangrijke mate verdwenen zijn. Maar het is een gulden regel bij het ABVV: de Vlaamse syndicalisten moeten altijd onderdoen voor het Waalse geweld.

Mia De Vits beet goed tien jaar haar tanden stuk op de machtige centrales en op Waalse bonzen als Christian Roland van de socialistische bediendenbond. In 2006 splitste de rode metaalbond op instigatie van de militantere Waalse vleugel, die bovendien enorm boos was toen bleek dat de Vlaamse voorzitter van de metaalcentrale, Herwig Jorissen, twintig jaar eerder lid was geweest van de Vlaams-nationalistische VMO. Vlaamse toppers als Xavier Verboven, die midden vorig decennium algemeen secretaris was, en huidig voorzitter Rudy De Leeuw konden en kunnen enkel functioneren bij de gratie van de Waalse FGTB-vleugel.