Uithaal Vande Lanotte naar ondernemers is schandalig en ongeloofwaardig

Woorden kunnen en mogen gewikt en gewogen worden maar in dit geval ligt het meer voor de hand om onverbloemd te commentariëren: dit is een ronduit schandalige commentaar die kant noch wal raakt.

Vice-premier en minister van Economie Johan Vande Lanotte haalt deze ochtend in De Morgen snoeihard uit naar de ondernemers. De Oostendse SP.A-voorman ziet de reden waarom de ondernemers danig van leer trekken tegen het beleid van de federale regering Di Rupo I als volgt: “Het is geen toeval dat ze (ondernemers) net nu op de barricaden staan … Wat is het verschil tussen deze en voorgaande crisissen? Dat er meer mensen hun job verliezen? Nee. Dat er veel meer faillissementen zijn? Nee. Het verschil is dat de fraude nu echt wordt aangepakt”.

Woorden kunnen en mogen gewikt en gewogen worden maar in dit geval ligt het meer voor de hand om onverbloemd te commentariëren: dit is een ronduit schandalige commentaar die kant noch wal raakt.

Bovendien is het ook zeer opmerkelijk dergelijke zaken te moeten vernemen van een excellentie die niet enkel diep verankerd zit in en met belangrijke onderdelen van het Oostendse zakenleven. Het is uiteraard volkomen toevallig dat ondanks alle besparingsdrift (of schat ik dat verkeerd in?) deze regering nog eens 40 miljoen uit trekt voor windmolenparken. Het moment is gekomen om het boek ‘De Keizer van Oostende’ nog eens met aandacht te herlezen.

Tevens kan er vandaag ook nier meer aan voorbij gegaan worden dat Vande Lanotte het nooit nodig vond om op een vergelijkbare manier uit te halen naar de vakbonden die zich nu al decennialang gedragen als een politieke partij. Vakbonden wogen in het verleden onveranderlijk zwaarder op het beleid dan de werkgeversorganisaties. Het is volstrekt ongeloofwaardig geworden dat die impact altijd uitgeoefend werd in functie van het algemeen maatschappelijk belang. Vakbonden streven al te vaak welbegrepen eigenbelang na (cfr de bescherming van Arco-coöperanten in het Dexia-verhaal). Vande Lanotte laat het mes duidelijk slechts aan één kant snijden maar dat valt gegeven zijn ideologische thuisbasis makkelijk te begrijpen.

Het belangrijkste probleem met de uithaal van Vande Lanotte is evenwel dat het inhoudelijk nergens op slaat. We moeten ondernemers niet heiliger voorstellen dan ze zijn en er vallen altijd wel uitzonderingen te vinden maar het verwijt dat Vlaamse en Belgische ondernemers niet wakker liggen van ontslagen en faillissementen is te gek om los te lopen.

Ondernemers willen ondernemen, toegevoegde waarde creëeren, groeien en, jawel, geen voorbehoud daaromtrent, winst maken. Winst waar ze zelfs een stuk beter van willen worden (na langs de fiscus gepasseerd te zijn) maar waar ze vooral mee verder willen investeren om hun projecten uit te bouwen. Deze ondernemingsactiviteit is finaal de bron van alle welvaart. De overheid kan enkel daarop belastend terugvallen om aan herverdeling en overheidsinvesteringen te doen.

Om die ondernemersactiviteiten te kunnen uitoefenen, moeten ondernemers op geëngageerde medewerkers kunnen rekenen Meer dan ooit is de stock aan human capital voor ondernemers belangrijker dan wat ze aan fysiek kapitaal (gebouwen, machines, …) ter beschikking hebben. Zeggen dat ondernemers niks inzetten met ontslagen en jobverlies is dan ook meer dan tendentieus, het is liegen tegen de sterren op.

Ondernemers kunnen in de huidige omstandigheden vaak niet anders dan overgaan tot ontslagen omdat het de enige manier is om dan toch nog een gedeelte van de onderneming overeind te houden. Een verlieslatende onderneming is onvermijdelijk vroeg of laat een vogel voor de kat. Slechts via behoud van rendabiliteit en winstgevendheid kan op termijn de overleving van de onderneming en de jobs binnen die onderneming verzekerd worden.

Wat steeds meer ondernemers de kast (en de barricaden) op jaagt, is dat het beleid in dit land hen steeds nadrukkelijker tegenwerkt en ieder geval geen begrip toont voor de grote sense of urgency die zeker binnen het Vlaamse bedrijfsleven heel acuut leeft. Zoiets als prat gaan op het feit dat je als overheid tegen 2018 een ook nog eens lichtzinnig berekende loonhandicap gaat wegwerken, is ronduit stuitend. Ondernemingen moeten hier en nu sluiten omdat de loonkost te hoog ligt, omdat de fiscale druk moordend is en omdat het regelgevende kader al te vaak verstikkend werkt.

Ondernemers zouden meer innovatief moeten zijn, zo luidt het dan. Correct, maar je hebt wel middelen nodig om innovatie vorm te kunnen geven en vooral ook een maatschappelijk kader dat enig appreciatie kan opbrengen voor deze inspanningen. Uit de concrete woorden en daden van Di Rupo I blijkt dat die appreciatie er nauwelijks is en dat ondernemers veeleer gezien worden als citroenen die kunnen en moeten uitgeperst worden.

De uitval van Johan Vande Lanotte past als gegoten in de hele aanpak van de regering Di Rupo I waar een partij als Open VLD toch wel beduusd moet tegen aan kijken. De essentie van die aanpak is veel lawaai maken, veel opgeklopt schuim verkopen en naar anderen wijzen als de schuldigen van wat er allemaal fout loopt. De ondernemers vormen daarbij een steeds meer “geliefde” groep voor de belangrijkste excellenties binnen Di Rupo I. Sedert deze ochtend kan daar geen twijfel meer over bestaan.