Josh Hartnett: “Ik vind mezelf een pak minder interessant dan vroeger”

In de paradijselijke omgeving van Montauk, Long Island, legde topfotograaf Bruce Weber de nieuwe campagne van Marc O’Polo vast. Aan de andere kant, dus vóór de camera, poseerde acteur Josh Hartnett. Trends Style sprak met hem.

De nieuwe campagne van Marc O’Polo eert opnieuw het motto dat het merk met de Zweedse roots in 1967 introduceerde : ‘follow your nature’. Trouw aan zichzelf blijft onmiskenbaar ook Bruce Weber. De eeuwige bandanadrager zweert bij zwart-wit en bij analoge beelden. Want die aanpak levert tijdloze en pure foto’s op – wat naadloos aansluit bij het DNA van Marc O’Polo. De beelden moeten de passie van het merk voor materialen, voor de kwaliteit en de structuur van de stoffen voor zich laten spreken.

Hoewel hij ook als portretfotograaf meer dan zijn mannetje staat, blijft modefotografie zijn corebusiness, zegt Weber. Hij vergelijkt modeproducties als deze met trainingskampen, ideaal voor het kweken van discipline en geduld. Persoonlijkheden portretteren vindt hij lastig. Het wil niet altijd lukken. Als hij niet met zo’n ego kan omspringen, kan hij er onmogelijk foto’s van nemen. Maar met Dree Hemingway en Josh Hartnett klikt het zichtbaar wél.

Tussen de sessies door spreekt Trends Style met Hartnett over wat hem allemaal bezighoudt : muziek, tennis, het prille vaderschap en uiteraard acteren en schrijven. “De liefde voor muziek heb ik van mijn vader. Die verdiende de kost dan wel als werfleider, zijn vrije tijd ging helemaal op aan muziek spelen. In de kelder van ons huis verzamelden constant muzikanten. Voor mijn vader was dat zijn sociaal leven. Mijn zus en mijn twee broers hebben de muziekgenen van mijn pa geërfd, ik helaas niet. Ik speel verschrikkelijk slecht gitaar en verschrikkelijk slecht piano. Maar al die muziek uit mijn jeugd heeft wel sporen achtergelaten. Er is niets dat ik meer apprecieer dan muziek. Voor mij is dat de perfecte kunstvorm. Ik zie het vooral bij mijn jongste broer, die jazzsaxofonist is. Waar hij ook in de wereld komt, overal vindt hij mensen met wie hij kan samenspelen. Muziek is de beste communicatie, ze overstijgt talen en culturen. Sterker nog, muziek kan je inzicht bezorgen in andere culturen. Tegenwoordig kunnen we natuurlijk muziek uit alle delen van de wereld horen. Dat heeft ook zo zijn nadelen. Omdat iedereen nu alles kan beluisteren, krijg je meer eenheidsworst. Wereldwijd hoor je meer van hetzelfde. De link met tradities gaat wat verloren.”

Tegenwoordig is hij heel erg into zwarte muziek, zegt Josh Hartnett. Black Messiah, de laatste plaat van D’Angelo, heeft hij grijsgedraaid. Het heeft hem ertoe aangezet om weer in de oude soul te grasduinen : Curtis Mayfield, Sly & The Family Stone, James Brown… “Vroeger was ik erg geïnteresseerd in donkere, melancholische muziek, maar tegenwoordig voel ik me meer aangetrokken tot vrolijke muziek. Misschien omdat ik vader ben geworden ? Een baby stimuleert je om meer op positieve dingen in te zoomen dan op zaken die je doen navelstaren en doen nadenken over je plaats in de wereld. Weten dat je voor iemand verantwoordelijk bent, heeft me minder egogedreven gemaakt. Ik vind mezelf een pak minder interessant dan vroeger.”

Vroeger, in de jaren 90, was Josh Hartnett de perfecte poster-boy voor tienermeisjes. Zijn reputatie als hartenbreker heeft hem lang achtervolgd. Er staan aardig wat relaties op zijn teller. Onder meer Scarlett Johansson en Gisele Bündchen prijken op zijn palmares. Met de Engelse actrice Tamsin Egerton (St. Trinian’s, Keeping Mum), met wie hij sinds 2013 optrekt, werd het echt ernst. Eind 2015 kreeg het koppel een dochter. Hartnett is zichtbaar verguld met het vaderschap. “Ik zie zoveel pluspunten. Het is ongelooflijk hoe hard ik heb uitgekeken naar deze ervaring. Ik probeer niet te fanatiek te focussen op de opvoeding van mijn dochter, maar ik kan niet wachten om met haar op ontdekkingstocht te trekken en haar te vertellen wat ik weet en wat ik niet weet. Dat vind ik een schitterend vooruitzicht.”

Tennis is een andere passie van Josh Hartnett. Vorig jaar werd hij in de loge van de Britse koninklijke familie op Wimbledon gespot. “Het ging er gemoedelijk aan toe. De eenvoud van de gesprekken stond in schril contrast met het opgeblazen beeld dat de buitenwereld van deze mensen heeft.” Ook op de US Open is Hartnett quasi vaste gast. De laatste vijftien jaar tekende hij er present telkens als zijn agenda het toeliet. “Hier hetzelfde verhaal als bij muziek”, lacht hij. “Ik speel zelf vreselijk slecht tennis. Maar als toeschouwer geniet ik enorm van het spelletje. Van dag één was ik grote supporter van Rafael Nadal. Jammer dat hij de laatste jaren vaak met blessures sukkelt. Maar evengoed ben ik enthousiast als iemand onverwacht een groot toernooi wint, zoals Stan Wawrinka.”

De laatste tijd vertoeft Hartnett vaak in Europa, onder andere voor de opnames van de film The Mountains and the Stones en van het derde seizoen van de tv-serie Penny Dreadful. Hij houdt van Europa, zegt hij. Het idee dat de regisseur niet minder dan een kunstwerk beoogt en dat iedereen die eraan meewerkt dat ondersteunt, is heel Europees. En dat heeft zeker een invloed op de Amerikaanse filmindustrie. De technologie heeft het mogelijk gemaakt om heel goedkoop relevante dingen te produceren en die ontwikkeling heeft de industrie democratischer gemaakt. Ik heb vrienden in New York die nu ook almaar meer kleinschalige producties verkiezen. Als je daarmee doorbreekt, maak je heel wat winst.”

In 2016 zet Hartnett zijn tanden in twee films. De eerste is Valley of the Gods, geregisseerd door Lech Majewski (de man die Basquiat schreef, een film van Bruce Webers buurman Julian Schnabel). De tweede is Gut Instinct van Daniel Roby. Hartnett speelt daarin de hoofdrol : Victor Malarek, een onderzoeksjournalist die in de jaren 80 een schandaal bij politiemensen en leden van de regering van president Ronald Reagan naar boven spit. Hoe kiest hij zijn projecten ? Hartnett : “Een belangrijk criterium is : vertelt deze film een verhaal dat ik nog niet heb gehoord of toch op zijn minst vanuit een oogpunt dat mij onbekend was ? Mijn tweede criterium betreft de regisseur. Is dat iemand die ik graag heb en die ik wil helpen om zijn verhaal te vertellen ? Is het antwoord twee keer ‘ja’, dan ga ik ervoor.”

Intussen broedt Hartnett, die sinds 2008 ook als producer actief is, op een eigen film. “Zelf een film schrijven en regisseren, dat heb ik altijd al willen doen. Jarenlang heb ik gezegd : dat is iets voor de toekomst. Maar door vader te worden, realiseer ik me plots dat het leven korter is dan gedacht. Mijn tijd is niet onbegrensd, dus kan ik er maar beter nu aan beginnen. Momenteel zit ik in de scenariofase, dit doe ik samen met mijn schrijfpartner Matt Bennett.”

Dree Hemingway, zijn ‘tegenspeelster’ in Montauk hier, vertrouwde ons toe dat ze aan dagboeknotities is begonnen om zo haar creatieve zelfexpressie aan te scherpen. Is dat iets voor Hartnett ? “In verschillende perioden in mijn leven is de dagboekschrijver in mij vrij ijverig geweest, hoor. Tegenwoordig gaat dat meer in golven. Soms pen ik hele lappen tekst op papier, en dan valt mijn pen weer voor geruime tijd droog. Maar het klopt, ik hoor dikwijls van mensen die zeer regelmatig schrijven dat dit hen helpt om vat te krijgen op hun gevoelens en orde te creëren in hun persoonlijke chaos. Het werkt ontegensprekelijk therapeutisch.”

We sluiten af met een ongewone vraag. Wie zou hij willen uitnodigen op zijn ideale diner ? Hartnett denkt even na. “De toekomstige generaties van mijn familie, dat lijkt me wel interessant. Ik zou heel benieuwd zijn naar hoe zij terugkijken op wat wij momenteel doen. En voeg er dan ineens ook wat familieleden uit het verleden bij. Wat zou het geven als we al de generaties uit het verleden en de generaties van de toekomst zouden samenbrengen ? Zou dat niet geweldig zijn ? En wat we dan eten ? Om het even avontuurlijk te houden : astronauteneten. Heb ik nog nooit geproefd.” ?

TEKST PETER VAN DYCK