Overheid moet keuzes maken rond Dexia Holding

De Belgische overheid moet dringend afstappen van het idee dat de waarborgen op Dexia inkomsten opleveren die de begroting stijven. Het komt er vooral op aan de risico’s op lange termijn te beperken.

De ontmanteling van Dexia zal ons land geld kosten. In het beste geval enkele miljarden, in het slechtste tientallen miljarden. Passief toekijken hoe het dossier evolueert is dan ook geen optie. De Belgische overheid, die voor 60,5 procent garant staat voor de gewaarborgde schuld die Dexia aangaat, moet proactief handelen en keuzes maken.

De uitbreiding van de waarborgregeling tot 90 miljard euro lijkt een must. In 2013 en 2014 moet Dexia belangrijke schulden terugbetalen en de restbank kan zich enkel herfinancieren dankzij de staatswaarborgen. Als de Belgische overheid haar deel van de waarborgregeling wil verminderen ten koste van Frankrijk, dan moet ze snel handelen. Begin mei wordt de nieuwe president verkozen, en tot zolang kan België druk zetten op Nicolas Sarkozy. Daarna is het te laat.

De Dexia-saga wordt vaak voorgesteld als een verhaal waarin de Belgen zich hebben laten rollen door de Fransen. Als dat zo is, is het onze eigen fout. De Belgische aandeelhouders traden steevast, niet gehinderd door enige kennis van bankzaken, in verspreide slagorde aan. En onder minister van Financiën Didier Reynders werden de waarborgen voor Dexia vooral gezien als een inkomstenbron. Jaarlijks betaalde Dexia ons land zo’n half miljard euro als vergoeding voor de waarborgen. Dat verleidde toenmalig premier Yves Leterme tot de uitspraak dat ons land geld verdiende aan de bankencrisis.

Het wordt tijd dat we afstappen van dat kortetermijndenken en oog hebben voor wat ons op lange termijn te wachten staat: de gigantische sommen die België waarborgt en de risico’s die we lopen dat die waarborgen op een gegeven moment uitgewonnen worden. Het beleid moet prioritair focussen op het beperken van de waarborgen en de risico’s, zodat de factuur voor de belastingbetaler zoveel mogelijk gedrukt wordt.

Daar zit ook het gemeenschappelijk belang van België en Frankrijk. De Belgische pers heeft het altijd over de zware blootstelling van België, maar het vooruitzicht om 30 miljard euro te verliezen aan Dexia wordt in Frankrijk heus niet met de glimlach weggewuifd. Daarom is een goed en actief beheer van de restportefeuille nodig. Enkel zo kan Dexia zijn financieringsbehoeftes drukken, waardoor de waarborgen naar beneden kunnen. Dat kan op korte termijn meer verliezen opleveren, maar op langere termijn worden de risico’s ingeperkt.

Aangezien de nationale staten de risico’s dragen, moet worden gezocht naar een middel waardoor de eventuele liquidatieboni enkel hun ten goede komen. Dat kan door het kapitaal van Dexia te verhogen of de waarborgvergoeding te herinvesteren in Dexia-aandelen. Op die manier verwatert het belang van de bestaande aandeelhouders en kunnen België en Frankrijk een duidelijke marsrichting bepalen.

Zelfs een nationalisering of een boedelscheiding is beter dan de huidige situatie, waarbij elke schok op de markten of iedere politieke crisis in België de financiering van Dexia in het gedrang kan brengen. Waardoor de kans toeneemt dat de waarborgen worden uitgewonnen en de belastingbetaler voor de factuur opdraait. Het is hoog tijd om beslissingen te nemen die het langetermijnperspectief laten doorwegen.