Hans Bourlon (Studio 100): ‘Wij doen dit niet voor de kinderen’

Het sprookje van Studio 100 oogt steeds mooier. Co-CEO Hans Bourlon toont zich razend ambitieus voor de entertainmentgroep en hij hoeft zich geen zorgen te maken over de financiering. Durfkapitaalgroepen kloppen regelmatig aan zijn deur. Een beursgang is altijd een optie.

Studio 100, het op Samson & Gert gebouwde vrijetijdsimperium, denderde ook in 2017 als een sneltrein voort. Eerst was er de overname van het Duitse m4e, een distributeur van kinderseries zoals nijntje.

Recenter nam Studio 100 het New Yorkse animatiebedrijf Little Airplane Productions over, sloot het met Proximus een straf exclusief samenwerkingsakkoord, en vond het na enige heisa in Puurs een locatie voor een ambitieuze spektakelmusical over de Tweede Wereldoorlog, waarvoor al meer dan 60.000 tickets zijn verkocht.

En ten persoonlijke titel blikt topman Hans Bourlon verbaasd terug op het succes van het muzikale verjaardagsfeest van de jongerenzender Ketnet, waar Samson & Gert en andere Studio 100-figuren uit de voorbije decennia mee het mooie weer maakten. “75.000 jonge mensen zongen wild enthousiast mee met onze liedjes, heel bizar”, zegt Bourlon, die samen met Gert Verhulst de oprichter en de CEO van de groep is.

“Bij elk liedje zag ik beelden voor mijn ogen van waar we de liedjes geschreven hadden en in welke omstandigheden, en wat toen mijn persoonlijke situatie was. Het was een reis in de tijd, waarbij Samson & Gert de basis van alles was. Maar om succes te creëren moet je ook geluk hebben, want nu moet je niet meer afkomen met een man die praat met een hond en doet alsof hij het normaal vindt dat die hond antwoordt.”

Wat brengt 2018?

HANS BOURLON. (Denkt na) “Meer van hetzelfde. We gaan geen zotternijen uithalen. Wij hebben anderhalf jaar geleden 90 miljoen euro opgehaald via een obligatielening. Ik voel me persoonlijk verantwoordelijk voor al die mensen die ons geld hebben gegeven en dat zeven jaar kwijt zijn. Wij hebben toen de ronde van de banken gedaan. Ze vroegen wat we wilden doen met dat geld en ‘meer van hetzelfde’ is het meest betrouwbare dat je iemand kunt zeggen. Wij doen dit al zoveel jaar en zullen dat nog meer en beter doen. Zo gaan we twee waterparken bouwen. Het plan is dat die opengaan in 2020. We plannen ook vier animatiefilms en een tiental internationale animatieseries voor tv. Dat vergt grote budgetten. Een aantal van die tv-series wordt vanaf een wit blad gecreëerd. We stappen dus af van remakes en schakelen vooral over naar nieuwe series met nieuwe figuren. Daarnaast gaan we een hotel bouwen in ons park Plopsaland in De Panne. Als alles goed verloopt, opent dat in 2020.

“En dan is er de musical 40-45, die we eerst zouden brengen in een loods van Fernand Huts van Katoen Natie (Huts kreeg geen vergunning omdat in de buurt bedrijven actief zijn die gevaarlijke stoffen produceren, verwerken of opslaan, en onderworpen zijn aan een strikte veiligheidsreglementering, nvdr). Het was een uniek plan en een fantastisch idee, maar je weet dat je altijd problemen kunt hebben met je vergunning.”

U had die problemen dus verwacht?

BOURLON. “Het was een risicovol plan, maar we hadden goede moed. We hadden de politiek ook wel mee, maar het is niet in ‘t Fornuis dat je zoiets regelt (lacht, hij verwijst naar het Antwerpse restaurant waar een bouwontwikkelaar Antwerpse toppolitici had uitgenodigd, nvdr). Als een instantie nee zegt, is dat ook nee. En dan hebben wij toch altijd wat de neiging om te zeggen: oké, we schakelen over naar plan B. Je kunt als Calimero in een hoek gaan zitten en klagen, maar ondernemers mogen niet de landbouwers van vijftien jaar geleden zijn, die altijd maar zagen en klagen. Dat inspireert jonge mensen ook niet om ondernemer te worden.

“Het is in Vlaanderen soms bijzonder ingewikkeld om dingen te realiseren, maar niet onmogelijk. Je moet oplossingen zoeken en je plan trekken. In het buitenland is het ook allemaal niet vanzelfsprekend. Wij hebben een bedrijf in Frankrijk en we hebben de daver op het lijf om daar iemand aan te werven. Het statuut van artiest is er ook overbeschermd. Ik overdrijf, maar je moet bijna naar de rechtbank trekken om iemand te kunnen ontslaan. President Macron heeft beloofd daar verandering in te brengen. Ik wil alleen maar zeggen dat het te simpel is te zeggen dat alles in het buitenland fantastisch is. Trouwens, toen wij in de Verenigde Staten het boekenonderzoek deden voor Little Airplane, schrokken wij ons een aap. Die arbeidsovereenkomsten zijn zoals in de tijd van priester Daens. Mensen bieden zich ‘s morgens aan en mogen een dag komen werken met een mondelinge afspraak. Heel bizar.

“En over dat Calimero spelen gesproken: in 2007 wilden wij na de overname van het Duitse EM (waardoor Studio 100 de rechten op Maya de Bij, Heidi, Wickie de Viking en Pippi Langkous verwierf, nvdr) hier in België tekenfilms maken, omdat wij dachten dat dit toch het land van de grafici was. We wilden 100 miljoen euro investeren, maar de overheid kon daar weinig of niets tegenoverstellen. We zijn dan naar Frankrijk en Australië getrokken, en hebben nu animatiestudio’s in Parijs en Sydney. Dat heeft ons verrijkt als bedrijf en heeft het management zeer internationaal gemaakt. Hadden we dat allemaal in Vlaanderen gedaan, dan waren we allicht veel enger geweest in onze ideeën. En als we nu een serie op de markt brengen, kunnen wij zeggen ‘made in the world’, in Sydney, Parijs, New York of Schelle.”

U had het vroeger al over de vrees voor het Icarus-effect, het risico te ambitieus te zijn en te dicht bij de zon te willen vliegen. Krijgt u stilaan hoogtevrees?

BOURLON. “Nee, omdat wij onze schuldgraad altijd scherp in de gaten houden. Een serie of een film is altijd op voorhand voor 110 procent gefinancierd, in presales, subsidies en coproductie. Dat is dus eigenlijk niet risicovol. Het grootste probleem bij ambitieuze tekenfilmseries is de cashflow. Het duurt drie jaar om zoiets te maken. We hebben nu zo’n 35 miljoen euro in producties zitten. Maar dat kunnen we aan. Productieproblemen zijn wel een risico, en die hebben we al meermaals gehad. Zo bleek bij de productie van de eerste Maya-film dat een studio in India plots was overgelopen naar de concurrentie. Dat merkten we omdat er online geen beeldmateriaal meer binnenkwam, wat leidde tot duur tijdverlies. Intussen hebben wij heel goed geleerd waar je in China en India studio’s vindt die wel betrouwbaar zijn.”

Denkt u, na de obligatielening in 2015, stilaan aan een nieuwe kapitaaloperatie?

BOURLON. “Dat is niet onmogelijk, hoewel onze leverage onder controle is. Ik vind trouwens dat je als bedrijf wat schuld moet hebben, anders heb je geen ambitie. Soms zie ik bedrijfsleiders die zeggen dat ze geen schulden hebben. Dan denk ik: ‘Ben jij lui?’ (lacht).”

Wanneer kan dat ervan komen?

BOURLON. “Er is niet meteen behoefte aan, tenzij er interessante kansen zouden opduiken. Neem DHX Media, een beursgenoteerd bedrijf uit Canada en een grote concurrent. Dat is op dat continent zo’n beetje onze tegenhanger, maar dan zonder parken. Dat bedrijf is bijeengekocht, gegroeid door acquisities. En je weet wat dan vaak gebeurt: er komt wind in de balans. Het bedrijf kampt met een ongelofelijk cashprobleem, dus worden delen verkocht. Kijken we daarnaar? We gaan dat hier niet doen, omdat we er geen kansen in zien. Maar je weet nooit of we plots iets groots voor ogen krijgen.”

De vraag naar een beursgang volgt dan onherroepelijk, hoewel u in BNP Paribas Fortis Private Equity een stabiele partner hebt en gemakkelijk geld kunt ophalen.

BOURLON. “Ja, maar ik sluit zo’n beursgang niet uit. Alles is mogelijk. Wij doen dit niet voor de kinderen. De voornaamste zorg van Gert en mij is dat we wat we opgebouwd hebben, bijeen en Vlaams verankerd blijft. We willen niet dat de parken op zeker moment worden verkocht en alles uiteenrafelt. We willen bewijzen dat we als Vlamingen kunnen realiseren wat John de Mol ons heeft voorgedaan: een mediabedrijf uitbouwen met een specifiek cachet, met heel veel culot en zeemanschap. Uiteindelijk is in Vlaanderen twintig jaar lang betere tv gemaakt dan in Nederland, maar de Nederlanders hebben zich wel wereldwijd op de kaart gezet, bijvoorbeeld met Big Brother. John de Mol is daarin een sleutelfiguur geweest.”

Studio 100 werd omschreven als het Belgische Disney. Kan het grote Disney interesse krijgen in Studio 100?

BOURLON. “Ik denk dat ze daar al weleens gemerkt hebben dat in het kleine vlekje België en Nederland iets vreemds aan de hand is, dat daar films uitkomen die het soms beter doen dan hun blockbusters. Ze zullen dus al weleens een halve minuut aan ons gespendeerd hebben in hun vergaderingen. Vlaanderen en Nederland zullen hun worst wezen, maar wat we in de rest van de wereld doen, interesseert hen wel. Maar er zijn met Disney geen contacten geweest over transacties op aandelen. Er zijn wel regelmatig andere partijen die zich aanbieden. Grote groepen, al wat je je kunt indenken, ook private equity. Dat is ook vanzelfsprekend. Er is geld in de markt op zoek naar high potential, en dan komen wij snel op de radar.”

Wat zegt u dan? Nooit, of kom over vijf jaar terug?

BOURLON. “Het woord nooit gebruik ik nooit. Dat is een gevaarlijk woord. Wij luisteren regelmatig naar zo’n partij.”

Hoe groot durft u te dromen voor Studio 100?

BOURLON. “Ongelimiteerd. Maar een Vlaming zegt dat niet hardop. Toen we in 1999 het Meli-park overnamen, hadden we aan tafel niet moeten zeggen dat we zeventien jaar later zes parken zouden hebben en er nog twee planden. Maar wij dachten toen al dat wij in de parkensector bijzondere dingen konden doen, omdat je toen veel van die oude familieparken zag met weinig dynamiek. Wij hadden veel lessen geleerd in de Efteling door daar met Samson en Gert op te treden. Dus op ambitie mag je geen limiet zetten. We zullen altijd nieuwe wegen inslaan, nieuwe kansen zoeken, dingen proberen, niet in slaap vallen. Maar wat we nooit gaan doen, is alles op het spel zetten. Wij willen ‘s nachts niet wakker liggen, maar gaan voor een gezonde uitbouw, gecombineerd met acquisities. En vertrekkend van een wit blad waarde creëren, is nog altijd het mooiste. Een wit blad dat uitgroeit tot een musical waar 33.500 mensen naartoe komen (zoals voor de vorige Studio 100-musical 14-18, nvdr), dat is fantastisch.”

Kijk eens tien jaar vooruit. Wat is het droomscenario voor Studio 100?

BOURLON. “Ik hoop dat Gert en ik daar dan nog bij betrokken zijn. Hoe, dat weet ik niet, misschien dat we dan alleen een sigaar smoren en tv kijken (lacht). Maar hopelijk toch nog als aandeelhouder. En ik hoop dat we internationaal een succes gemaakt hebben dat ze tot in alle uithoeken van de wereld kennen, zoals de Teletubbies. We hebben ook alles in huis om een conglomeraat van parken te maken in Europa. We gaan nu naar acht parken, maar dat kunnen er nog veel meer worden. We zijn in Polen aan het bouwen. Wij dragen het risico niet (wel door het Nederlandse private-equityhuis Momentum Capital, nvdr). Het ligt op 100 kilometer van Berlijn. Benieuwd hoeveel Duitsers daarnaartoe zullen gaan.”

Welke zijn de droomlanden voor zulke parken?

BOURLON. “In België, Nederland, Duitsland en Frankrijk durven wij risico te nemen. Op de Britse markt voelen we ons minder veilig en ik denk niet dat we grote risico’s zullen lopen in Rusland. We zoeken nu vooral in Duitsland, een fantastisch land om te ondernemen, en Polen om te zien hoever we daar kunnen gaan. Niet dat het gemakkelijk wordt. Zo’n park levert heel hoge ebitda’s, maar vereist ook heel grote investeringen. Ik schat dat we alleen al in Plopsaland De Panne een kleine 100 miljoen hebben geïnvesteerd.”

En de Verenigde Staten?

BOURLON. “Dat gaan we aan de inhoudskant uitbouwen, met als hefboom Josh Selig, de oprichter van Little Airplane. Hij is bij alle kinderzenders thuis en hij is zeer gerenommeerd en gerespecteerd. Een extra dimensie die dat bedrijf biedt, is China. Daar is het zeer actief. Nu, met zo’n buitenlandse acquisities moet je heel goed uit je doppen kijken. Er hebben er al veel ontgoochelingen opgelopen in dat soort dingen. Wij hebben echt al veel laten passeren.”