Er is nog leven na De Post. Met de overname van de aandelen van KBC Private Equity verwerft Frans Rombouts alle aandelen van Columbus Steel Group.
Een succesvolle carrière van drie decennia als topmanager in de voedingsindustrie en toch voor eeuwig vastgepind worden op die twee jaar aan het hoofd van De Post. Frans Rombouts (55) is er niet verbitterd over. “Ik heb mijn bijdrage geleverd. Maar ik ben misschien wel iets voorzichtiger geworden, ja.”
Bij De Post werkte hij van zeven uur ‘s ochtends tot elf uur ‘s avonds. Nadien combineerde hij, tot mei 2010, de continentale activiteiten van de Britse voedingsgroep Uniq met zijn taken bij Columbus Steel Group, de holding boven de twee metaalbedrijven die hij in 2003 kocht. Nu is het ritme rustiger. “Zeg nooit nooit, maar voorlopig ga ik mijn aandacht richten op Columbus.” Werk genoeg, na de operatie met KBC Private Equity wil hij de staalactiviteiten diversifiëren, de milieu- en vastgoedpoot uitbouwen, het kapitaal openstellen voor het management en zijn opvolging regelen via een Stichting Administratie Kantoor.
Rombouts is een selfmade manager. Zijn vader werkte bij de belastingdiensten, zijn moeder was verpleegster. “(grijnst) Twee zaken waar ik liever niet te veel mee te maken heb.” Hij studeerde rechten en notariaat aan de universiteiten van Antwerpen en Leuven, en haalde een MBA aan de Handelshogeschool in Antwerpen. “Ik wilde eigenlijk notaris worden. Maar toen mijn relatie met een notarisdochter spaak liep, heb ik dat uit mijn hoofd gezet.”
Ongeduld
Norbert van Broekhoven, voorzitter van Columbus, typeert Rombouts als “een fantastische manager, maar niet om zelf een kmo aan te sturen.” Peter Kraewinkels, CEO Columbus Steel Group, kan zich daarin vinden. “Het zou een waste of talent zijn. Bij een kmo moet je veel tijd steken in overleg met de mensen, op de werkvloer zijn. Frans is beter in een multinationaal bedrijf, waar van de CEO meer visie, strategie en leiderschap wordt gevergd.”
“Ik heb het een tijdje gedaan. Maar ik heb er inderdaad het geduld niet voor”, zegt Rombouts. “Ik ben geboeid door het strategische en het commerciële, maar al veel minder door het technische. Daar zoek ik liever mensen voor die dat beter kunnen dan ik.”
Bij De Post, waar hij op korte termijn grote veranderingen moest doorvoeren, regende het dan weer andere kwalificaties. ‘Rambo Rombouts’ heette koel en zakelijk te zijn, creatief maar met een groot ego, een einzelgänger zonder geduld voor mensen met een andere mening en zonder al te veel zin voor diplomatie.
“En volgens mijn vrouw klopt dat allemaal”, lacht Rombouts relativerend. Het enige waar hij het niet mee eens is, is dat hij geen teamplayer zou zijn. “Ik ken geen enkel bedrijf dat niet door een team wordt geleid, en ik heb altijd goede teams uitgebouwd.”
Zelf werd hij in 1974 binnengehaald door Stella Artois, dat hem kende van zijn activiteiten bij de studentenvereniging. Rombouts bleef er zes jaar als juridisch adviseur en verkoopsdirecteur. “Ik heb altijd goede bazen gehad, mannen waarmee ik het oneens kon zijn, maar die ook toffe kerels waren, waarvoor ik graag een tandje bij stak”, prikt hij grappend door naar Kraewinkels.
Daarna volgden acht jaar bij vleeswarengroep Pluma, waar hij marketingdirecteur voor de Benelux werd en algemeen directeur voor Nederland, en twee jaar bij McCain Foods Belgium, dat hij op de kaart zette als verkoper van onder andere frieten en diepvriespizza’s. Daarna begon ‘de mooiste tijd van mijn leven’, als gedelegeerd bestuurder van zuivelbedrijf Comelco, dochter van het Nederlandse Campina Melkunie. “We hebben er enorm veel toegevoegde waarde gecreëerd: meer merkproducten verkocht, de productiviteit verhoogd, enzovoort. Eigenlijk was het niet eens werken: ik amuseerde me rot.”
Het bracht hem in het vizier van de regering die in 2000 De Post wilde dynamiseren. Hij lanceerde er het strategisch plan om het postbedrijf voor te bereiden op de liberalisering. Die was aangekondigd tegen 2003, maar ging pas op 1 januari van dit jaar van start. Hij lanceerde een pak dochters, waaronder Certipost, maar botste op politieke weerstand en werd in december 2001 ontslagen. “Johnny Thijs is een heel goede manager, maar wie zegt dat de herstructurering pas onder hem begon, zegt niet de waarheid.”
CDC/LH
