De poes van Fernand Huts

Het Antwerpse entrepreneurskoppel Fernand en Karine Huts is exentriek, gevoelig, tegendraads, genereus en beiden ruiken vruchtbare business op duizenden mijlen afstand. Hun logistieke havenbedrijf Katoen Natie werd deze week uitgeroepen tot Onderneming van het jaar.

Dat de twee passie voor kunst koesteren is een understatement. Het hoofdkwartier van de logistieke groep staat en hangt er vol mee. Sinds drie jaar stellen ze ook hun Egyptische textielkunst tentoon.

“Deze oorbellen uit de 3^e eeuw ga ik aandoen als ik nog eens een feest geef.” Karine’s grote ogen fonkelen terwijl we samen de archeologische collectie textiel en artefacten monsteren. Feesten bij mijnheer en mevrouw Huts zijn onvergetelijk. Captains of industry en toppolitici voelen zich niet te beroerd om in flowerpower-outfit te verschijnen op een verjaardag van Karine. Alleen Pieter De Crem was het toen blijkbaar ontgaan dat het om een verkleedfuif ging.

Een pronkstuk in de headqARTers van Katoen Natie is de poes delicaat verpakt in linnen zwachtels. Het dier dat de Egyptenaren 2.500 geleden inpakten, zit er nog steeds in, illustreert een röntgenfoto naast de vitrine. In de schraal verlichte zalen zweven tunieken, soms met bloedresten. Het textiel bleef intact op de doden, in extreme droogte begraven. Vaak schieten alleen de versierde gedeeltes van kledij over. De rest vonden grafrovers of handelaars later irrelevant. Een zijden mantel van 800 jaar oud verraadt de reusachtige gestalte van een Mongool, vooral in de breedte. Het kostte de restaurateur twee jaar werk om het immense kledingstuk weer een deftige aanblik te geven.

“Dit is één van mijn lievelingsstukken”, wijst Karine naar een gemummificeerde ibis. “Onmogelijk om die in mijn living te zetten, want dan valt hij na twee dagen uit elkaar.”

Mijnheer en mevrouw Huts kochten de verzameling van Antoine De Moor. Werkelijk iedere plek in zijn huis werd bemand met – op het eerste gezicht – ordinaire, vuile vodden. Zijn echtgenote was wellicht blij dat ze van al dat textiel af was. Het koppel Huts haalde topspecialisten in huis, liet de stukken restaureren, registreren en uiteindelijk tentoonstellen. “Historische musea, zoals het Louvre, zijn stikjaloers op onze collectie. Dit is wereldtop,” aldus Karine.

De headquARTers van Katoen Natie zijn ook een ode aan de hedendaagse kunst. Je valt er bij wijze van spreken over de Wim Delvoye’s. Karine en Fernand zijn wellicht de grootste afnemer van de kunstenaar. “Vooral in de periode toen Wim nog een Wimmeke was.” Als we haar collectie Zuid-Amerikaanse hedendaagse kunst passeren wordt Karine lyrisch. “Westerlingen moeten niet denken dat ze in het Zuiden van onze cultuuruitingen kunnen leren. Het is vaak omgekeerd.”

Het grote publiek mag meegenieten van de kunst die ze met haar eega verzamelde. Op aanvraag weliswaar, want de headquARTers van Katoen Natie zijn in de eerste plaats een plek waar wordt gewerkt. Intussen heeft het privémuseum al meer dan 30.000 bezoekers gezien.

Voor Fernand is het een droom die uitkomt. Hij groeide op in de Seefhoek, jarenlang een kanker in de koekenstad. Nu etaleert hij er een magnifiek cultureel patrimonium in de hoop een steentje bij te dragen aan de uitstraling van de buurt.

Het blijft echter bescheiden in vergelijking met wat Bernard Arnault gisteren plechtig opende. De rijkste man van Frankrijk en baas van onder meer Louis Vuitton liet in Parijs een extravagant museum bouwen om zijn collectie hedendaagse kunst aan de wereld te tonen. Hoeveel dat moest kosten is niet relevant, vindt hij. “On ne chiffre pas un rêve.”

Intussen blijft Karine dromen van haar fameuze oorbellen. Drie jaar na mijn bezoek heeft ze ze nog steeds niet gedragen. “Ik krijg die vitrine niet open. Waarschijnlijk word ik eerst even antiek als die bellen vooraleer ik mezelf ermee versier.”

www.headquarters-katoennatie.com