‘Ik vind het goed zo, dit is mijn leven’

Het eerste wat ik doe als ik op vrijdagavond de voordeur achter me dichttrek, is kijken hoeveel was er ligt. Ik heb drie kinderen en zorg er tijdens het weekend graag voor dat alles in orde is tegen dat de volgende week begint. Tegenwoordig komen op die momenten ook vriendjes en liefjes langs. De ene keer zitten we met z’n allen aan tafel te grappen en te grollen nadat ik heb gekookt. De andere keer blijkt dat ik in mijn eentje moet eten en al de rest moet invriezen. Ach, ik vind dat leuk.

“Van fysieke arbeid word ik rustig. Daarom ga ik weleens onkruid trekken in mijn stadstuin, of mest ik nu en dan mijn kast uit. Soms blijven die taken enkele weken onafgewerkt liggen. Af en toe moet ik tijdens het weekend gewoon hard doorwerken, omdat ik tijdens de week bijvoorbeeld te veel heb gereisd. Het weekend is dan het ideale moment om een aantal zaken af te werken zonder gestoord te worden. Ook dat vind ik fijn.

“Ik begrijp het niet dat mensen hun leven opsplitsen en beslissen dat je moet kiezen tussen rusten of werken. Bij mij loopt alles altijd door elkaar. Ik vind het goed zo, dit is mijn leven. Natuurlijk zijn er dagen dat ik moe ben, maar wat is het alternatief? Ik hoor soms van anderen dat ze zich vervelen in hun baan. Dat zou ik nog veel erger vinden. Ik moet me bij het opstaan nooit afvragen wat ik die dag eens zou doen. Elke keer dat ik ga slapen, besef ik dat ik weer niet aan alles toe ben gekomen, maar dat is dan maar zo.”

Grenzen loslaten

“Ik dacht dat mijn work-lifebalans beter ging zijn, nu mijn kinderen groter zijn, maar dat is niet het geval. Ze komen nog de hele tijd door mijn leven gefietst. Vaak voor mijn bankkaart of mijn wagen. Ach, je oogst wat je zaait. Ik vrees dat ik drie zelfstandige doeners oogst, die ieder hun eigen weg aan het maken zijn, maar die er wel nog op rekenen dat hun mama hen ondersteunt. Ik vind dat niet erg. Ik leer tenslotte evenveel van mijn kinderen als zij van mij. Zestien, zeventien en negentien zijn ze ondertussen, en ik voel me vaak dommer dan zij ( lacht).

“Mijn kinderen kennen bijvoorbeeld geen grenzen meer. Mijn zoon zei me laatst nog dat onze familie in Barcelona eigenlijk niet zo veel verder woont dan oma. Terwijl oma in Limburg woont, op een uur rijden met de wagen. Mijn zoon staat er al niet meer bij stil dat je het vliegtuig moet nemen om naar Barcelona te gaan. Hij stapt bijvoorbeeld ook zonder identiteitskaart op de trein naar Parijs, omdat hij niet begrijpt waarom hij die voor zo’n korte afstand moet meenemen. Dat doet me beseffen dat onze generatie die grenzen ook stilaan moet loslaten. Daarom heeft mijn bedrijf een poot in Portugal en ben ik Portugees aan het leren.”

Nog eens gas geven

“Ook hoe mijn kinderen het internet gebruiken of hoe ze filmpjes opnemen, is interessant om te zien en te gebruiken in mijn softwarebedrijf. Zij zijn over een aantal jaar de beslissingsnemers. Wil ik dat mijn bedrijf een toekomst heeft, dan moet ik er nu voor zorgen dat zij zich ermee verbonden voelen. Telkens als ik mijn kinderen zie springen, denk ik dus: dat wil ik ook ( lacht).

“Ik ben niet bang voor het moment dat ze het huis verlaten. Laat maar komen. Dan kan ik ook nog eens gas geven, want ik heb nog zo veel plannen. Later in het bejaardentehuis zal ik dan weleens nadenken of ik een hobby wil. Ooit zag ik een bejaarde dame voor een spelconsole van Nintendo Wii staan. Geweldig vond ik dat. Als ik tachtig ben, vind je mij dus waarschijnlijk met een glas wijn voor zo’n console, terwijl ik doe alsof ik tennis.”