“Hier was ik al heel lang naar op zoek”

© Jonas Lampens

” In mijn leven is altijd ruimte voor twee tot drie verslavingen. Als kind ging ik al helemaal op in het spelen met Lego, later stortte ik me op gaming, daarna op programmeren en het maken van websites. Vandaag is ondernemen een van mijn verslavingen. De andere heet airsoft. Vergelijk het een beetje met paintball, maar dan veel realistischer. De wapens die we gebruiken, zijn waarheidsgetrouwe replica’s van bestaande geweren. Sommige bevatten zelfs echte onderdelen. Alleen worden de kogels vervangen door maisbolletjes.

“Mensen schrikken soms wanneer ik hen op foto’s toon hoe airsoft eruitziet. We spelen met 120 mensen, 60 tegen 60, vaak op een groot domein in Hoei. We dragen kledij en andere uitrusting die er even waarheidsgetrouw uitziet als de wapens. Dat een hele dag lang, terwijl we verschillende opdrachten uitvoeren. Welke rol je daarin opneemt, kies je zelf. Wil je een dag voor jezelf, zonder al te veel in team te werken? Dan trek je er gewoon in je eentje op uit, en ga je ergens alleen liggen. Wil je gaan voor de overwinning, volop mee nadenken en leiding geven? Dan kan dat ook.”

Een beetje kind

“Het verbaast allicht niet dat ik tijdens het spelen van airsoft nog nooit aan het werk heb gedacht. Het is heel intensief, en net dat maakt het zo leuk. Tijdens zo’n dag ben je opnieuw een beetje kind en ook weer helemaal niet. Je gaat in je hoofd helemaal op in de halve realiteit van de oorlog die je zogezegd uitvecht. Je bent gefocust en wilt niet worden geraakt. Dus ga je sluipen, teams positioneren, tactisch denken. Omdat ik het gewend ben teams aan te sturen en strategisch te denken, ben ik in staat tijdens airsoft mensen rondom mij te verzamelen en samen met hen een aanval op te zetten. Ik kan me er volledig in kwijt. Dat ontdekte ik meteen toen twee medewerkers van ons bedrijf me vroegen eens een keertje mee te spelen. Airsoft was iets waar ik – zonder dat ik het wist – al heel lang naar op zoek was.

“Ik besef ondertussen dat het evenwicht tussen werken en leven belangrijk is. Die balans was een paar jaar geleden nog zoek. Als je een bedrijf opstart, kun je je uren niet kiezen. Ik werkte twee jaar lang van maandag tot en met zondag, van 8 uur tot middernacht. Tot mijn lichaam stop zei. Ik had hartkloppingen en ademhalingsproblemen, en draaide soms weg: allemaal signalen van stress. Had mijn lichaam niet aangegeven dat het zo niet verder kon, dan was ik waarschijnlijk gewoon voortgegaan. Nu kon ik niet anders dan luisteren en beseffen dat je wel een periode lang kunt doorbijten, maar dat je dat niet eeuwig volhoudt.”

Afhaalmaaltijden

“Ik nam daarom voor vier dagen per week een personal trainer in de arm, zodat ik weer meer ging bewegen en ik volgde voedingsadvies. Dat was anderhalf jaar lang echt nodig. Daarvoor was voldoende bewegen nooit een probleem geweest. Ik sportte dagelijks vier tot vijf uur, deed aan thaiboksen, zwemmen en tafeltennis. Dat laatste heb ik elf jaar lang gedaan, waarvan ik zes jaar lang ook training gaf en de club mee opbouwde. Dat was toen een van mijn verslavingen. Later deed ik krav maga, maar zodra ik ging ondernemen, slorpte dat al mijn tijd op. Plots deed ik niets meer van sport, ging ik vaak met klanten eten of bestelde ik afhaalmaaltijden. Een keuken had ik zelfs niet. Het was dus echt nodig dat iemand me hielp opnieuw wat evenwicht te zoeken. Sinds twee jaar heb ik dat ongeveer gevonden. Ik heb ondertussen ook een keuken, maar ik maak er nog altijd weinig in klaar” ( lacht).

Sjoukje Smedts, fotogra?e Jonas Lampens

Jorik Rombouts (31)

CEO Rombit

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content