Het échte Duitse probleem

Uit verscheidene indicatoren blijkt dat het herstel van de economie in de eurozone zich doorzet.

Het lijkt er steeds meer op dat de consensusprognose van 1,5% groei voor dit jaar in euroland een onderschatting is. Vooral de Duitse economie trekt onverminderd de kar. De veel gevolgde Ifo-index over het ondernemersvertrouwen in Duitsland schoot naar een recordhoogte in februari. Goed nieuws voor Duitsland en zijn concurrentiële toeleveranciers, maar minder goed nieuws voor de eurozone als geheel. Hoezo?

Eerst enkele eenvoudige cijfers. Gedurende het vierde kwartaal van 2010 groeide de Duitse economie op jaarbasis met 4%, exact het dubbele van het geheel van de eurozone. Aangezien de Duitse economie op basis van de cijfers van 2009 27% uitmaakt van de euro-economie, betekent dit dat de gemiddelde groei bij de overige lidstaten van de eurozone nauwelijks 1,2% bereikte, of dus niets eens een derde van het Duitse cijfer. Frankrijk haalde 1,5%, Italië 1,3% en Spanje 0,6%. Met een werkloosheidspercentage van 7,4% zit Duitsland ver onder de 10% voor het geheel van de eurozone. De publieke financiën ogen in Duitsland ook beter dan in de meeste andere eurolanden, een tendens die via de hoge Duitse groei alleen nog versterkt wordt.

Zoals aangegeven, wijzen de jongste conjunctuurgegevens uit dat de kloof tussen Duitsland en de rest van de eurozone in economische groei nog groter dreigt te worden. Het handelsoverschot van Duitsland loopt verder op. Wat er nu normaal moet gebeuren, is een revaluatie van de Duitse munt. Het manifest hypercompetititieve karakter van de Duitse economische machine zou wat aan banden worden gelegd en ook de inflatoire druk in Duitsland die onvermijdelijk ontstaat bij zulke groeicijfers. Binnen het eurogebied kan zo’n revaluatie uiteraard niet. Dus hebben de overige lidstaten een simpele keuze. Ofwel aligneren zij zich op het concurrentievermogen van de Duitse economie, ofwel haalt die Duitse economie steeds meer het groeilaken naar zich toe.

Angela Merkel weet echt wel waar ze het over heeft als ze over de noodzaak aan een competitiviteitspact binnen de eurozone spreekt. Op termijn kan de eurozone alleen maar gedijen als de anderen zich nauwer op het Duitse voorbeeld afstellen. Velen gruwen bij de gedachte aan zo’n Duits dictaat. Alle begrip daarvoor, maar het maakt de onvermijdelijkheid van dat dictaat helaas niet minder reëel.