De euroconstructie desintegreert in een almaar sneller tempo. Het oude continent zal snel moeten kiezen: gaan voor een echte politieke unie of stervensbegeleiding organiseren voor de euro.
De euroconstructie desintegreert in een almaar sneller tempo en Europa staat erbij en kijkt ernaar. Het oude continent zal snel moeten kiezen: gaan voor een echte politieke unie of stervensbegeleiding organiseren voor de euro. De tussenweg die Europa krampachtig volgt, loopt politiek en economisch dood. Dat zullen de Grieken op 17 juni nog eens duidelijk maken. De zuiderse euroflank werd al verteerd door een intense recessie, maar daar komt nu ook nog eens een vernietigende kapitaalvlucht en de bijbehorende implosie van het banksysteem bovenop.
De volgende logische stap is dat de politieke impasse die zich nu al meester heeft gemaakt van Griekenland – waar de bevolking de Europese besparingsdictaten niet meer wil uitvoeren – straks uitdijt naar Portugal, Ierland, Italië en vooral Spanje.
De bittere realiteit is echter dat Europa geen baanbrekend plan heeft dat Griekenland en Spanje – om de twee meest acute dossiers te noemen – op het droge kan trekken.
Daarom komen de Europese leiders niet verder dan een paniekerig vasthouden aan de koers waarbij probleemlanden in ruil voor keiharde besparingen kunnen genieten van liquiditeitsteun van het Europees noodfonds en van de Europese Centrale Bank.
Terwijl bewezen is dat dat zowel economisch als politiek een doodlopende straat is. Europa weigert zelfs de kostprijs van het huidige beleid onder ogen te zien, dat Zuid-Europa in een depressie jaagt en de rest van Europa op een verloren decennium dreigt te trakteren.
Op de informele Europese top van vandaag zal alleen maar lippendienst bewezen worden aan een groeistrategie die de crisis moet bezweren.
Europa volhardt in de boosheid
Bij gebrek aan een plan B, moet Europa echter volharden in de boosheid, en legt het zijn lot in handen van 11 miljoen moe getergde Grieken.
Door te dreigen met het dichtdraaien van de geldkraan als ze de besparingen niet uitvoeren, heeft Europa van de nieuwe Griekse verkiezingen op 17 juni bewust een referendum over de ‘Grexit’ gemaakt, erop rekenend dat de meerderheid van de Grieken bij zijn volle verstand is, lid van de euro wil blijven (zoals peilingen uitwijzen) en dus braaf aan de hand van de trojka van de Europese Unie, de Europese Centrale Bank (ECB) en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) wil lopen.
Europa speelt hoog spel. De harde cijfers zijn gruwelijk. De Griekse economie is sinds 2008 al met 20 procent gekrompen en de werkloosheid is opgelopen tot ruim 20 procent, zonder uitzicht op beterschap.
De geschiedenis leert dat een economische depressie een rijke voedingsbodem vormt voor extremistische partijen. In Griekenland is het niet anders. Aan de linkerzijde steelt Alexis Tsipras, de frontman van de Radicaal Linkse partij Syriza, de show én steeds meer parlementszetels.
Tsipras bluft dat Europa geen Griekse exit wil riskeren, en belooft dat hij een soepeler besparingsdeal uit de brand kan redden. Als Tsipras op 17 juni, zoals de peilingen suggereren, nog meer stemmen haalt, dan wordt of de bluf van Europa of die van Tsipras ontmaskerd. Of de Griekse exit is een feit. (DK)
Een ruimere analyse van de eurocrisis kan u vanaf donderdag in Trends lezen.
