Advocatenkantoren die draaien op vreemdelingenrecht doen het uitstekend. Meestal draait de overheid op voor hun factuur.
Wellicht behandelt de Kamer deze week een breed gesteund voorstel van Nahima Lanjri (CD&V), waardoor de asielprocedures vlotter moeten verlopen. Het voorziet ook in een straf voor asielzoekers die de beroepsprocedure misbruiken. “Door de talrijke misbruiken duurt de asielprocedure zeer lang”, weet de Antwerpse politica. “Het stoort me dat niet altijd even correcte advocaten hun buitenlandse cliënten opstoken om procedures zo lang mogelijk te rekken, zelfs als ze overduidelijk geen recht hebben op asiel. Correcte asielzoekers worden benadeeld door de trage procedure.”
Haar N-VA-collega Zuhal Demir is advocaat. Volgens haar ontwikkelt zich rond de asielzoekers een hele juridische industrie. “Zelf kom ik uit een groot kantoor, dat zijn jonge medewerkers goed betaalt”, zegt ze. “Maar sommige confraters hebben het moeilijk. Ze laten hun kantoor draaien op asielzoekers. Dat loont de moeite. Asielzaken worden meestal gefinancierd door een pro-Deovergoeding, door de overheid dus.”
Asielaanvragen zijn niet alleen het trieste resultaat van ellende in de wereld. Ze zijn ook booming business. Tussen 2006 en 2009 steeg het aantal aanvragen van 11.587 naar 17.186. In november 2010 stond de teller al op 17.841. Voor de behandeling van een dossier voor het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen ontvangt een pro-Deoadvocaat 390 euro als onkostenvergoeding en ereloon. Voor de (schriftelijke) behandeling in beroep ontvangt hij 550 euro. Voor een verzoekschrift voor de arbeidsrechtbank en een beroep voor het arbeidshof krijgt de advocaat per procedure een pro-Deovergoeding van 230 euro.
Kati Verstrepen (bestuurslid Orde van Vlaamse Balies en een specialist in vreemdelingenrecht) noemt de procedure voor de arbeidsrechtbank nochtans “puur routinewerk”. “Maar het is perfect legitiem dat een advocaat zich richt op asielzaken. Heel wat kantoren specialiseren in fiscaliteit. Daar is toch ook niets verkeerd mee?”
Volgens Zuhal Demir leidt het systeem tot een wat perverse situatie. “Normaal gezien bepaal je als advocaat welke procedures je volgt na de afweging met de cliënt over de kansen en de kosten. Maar nu schuift de asielzoeker de factuur door naar de overheid. Ik heb de indruk dat sommige pro-De-advocaten lichtzinnig procedurestappen nemen en automatisch in beroep gaat, zelfs als ze weten dat het kansloos is.”
Verstrepen weerlegt dat: “Als het Bureau voor de Juridische Bijstand bij de balie vaststelt dat een procedure louter pro forma verloopt, blijft de vergoeding achterwege. Het systeem mag niet worden misbruikt.”
H.B.
