Italië is nog corrupter en rechtlozer dan Griekenland.
De euroleiders beginnen straks aan nog maar eens een eurotop die nog maar eens beslissend moet zijn. Problemen als Griekenland, de dreiging voor Italië, het stabiliteitsfonds en de bankensituatie moeten snel een afdoende oplossing krijgen om de crisisstorm aan banden te leggen. Op langere termijn moeten de lidstaten van de eurozone naar een echte politieke unie om de monetaire unie een duurzaam karakter te geven. Maar is zo’n politieke unie wel een haalbare kaart?
De Wereldbank verrichtte korte tijd geleden een erg boeiende studie over de kwaliteit van het politieke systeem en van de overheidsdiensten. Ze nam drie parameters specifiek onder de loep: de effectiviteit van het overheidsapparaat, de kwaliteit van de rechtsstaat en de controle over corruptie. De effectiviteit van het overheidsapparaat meet zaken als de kwaliteit van de overheidsbureaucratie en de kwaliteit van de publieke dienstverlening. De twee andere parameters spreken voor zich.
Als je de eurozone splitst in de kerngroep met Duitsland, Frankrijk, België, Nederland, Finland, Ierland, Oostenrijk en Luxemburg, en de vier zuiderse landen dan komen er zeer frappante verschillen naar voren. In bijgaande grafieken wordt de gemiddelde score van de kerngroep telkens op 100 gezet. Elk van de vier zuiderse landen scoort op alle drie parameters beduidend slechter dan het gemiddelde van de kerngroep.
De opvallendste conclusie van de studie van de Wereldbank is dat Italië in kwaliteit van de governance veruit het slechtste land van de hele eurozone is, zelfs slechter dan Griekenland. In beide landen is volgens de Wereldbank de controle op corruptie eigenlijk onbestaande, terwijl beide landen op de twee andere parameters ook abominabele scores halen. Spanje en Portugal krijgen cijfers die voor elk van de drie parameters beduidend beter zijn dan Griekenland en Italië.
Is het brutaal om te stellen dat er over een politieke unie met landen als Griekenland en vooral Italië eerst duchtig gepraat moet worden?
