Euro maakt politiek kerkhof

Uiteraard zal het de komende dagen in orde komen met de goedkeuring van de uitbreiding van het Europees noodfonds door Slowakije.

Het cruciale punt in deze context is echter dat de crisis in de eurozone opnieuw een politiek slachtoffer eist, namelijk de regering van Iveta Radicova in Slowakije. Het spoor van politieke lijken dat de eurocrisis achterlaat, oogt stilaan indrukwekkend.

De Ierse en Portugese regeringen werden reeds radicaal weggestemd. De Duitse kanselier Merkel incasseerde 7 opeenvolgende nederlagen in regionale verkiezingen. De zittende Spaanse regering gaat op een zware nederlaag af in de verkiezingen van november. In Nederland en Finland halen anti-euro-politici steeds meer het electorale laken naar zich toe. En als de eurocrisis Frankrijk haar AAA-rating gaat kosten (waar het steeds meer op lijkt) dan zal dat de kansen van Nicolas Sarkozy op een tweede ambtstermijn zwaar hypothekeren.

De aanpak van de eurocrisis vereist verregaande moed vanwege de Europese politici. We praten dan niet enkel over oplossingen voor de acute problemen zoals de Griekse crisis en de bankencrisis maar zeker ook over de stappen nodig om tot een heuse politieke unie te komen. Zonder die politieke unie kan de euro niet blijven bestaan.

Tegelijk zien we dat alle politici die intens in aanraking kwamen en komen met deze eurocrisis van hun kiezers zwaar lik op stuk krijgen. De vraag rijst dan ook of er geen onoplosbare contradictie aan het ontstaan is tussen wat vereist is om de eurozone overeind te houden en de realiteit van het politieke gebeuren. Anders uitgedrukt: de structurele redding van de euro vereist politieke zelfmoordenaars.