De stem van Karel De Gucht

Voor het probleem van de euro, zo decreteert Europees Commissaris Karel De Gucht, komt er op termijn wel een oplossing. De politici die het vandaag voor België moeten waarmaken schieten echter schromelijk tekort, vindt De Gucht. Het land gaat ‘naar de kloten’.

De erg verstandige voorman (of is het: gewezen voorman?) van Open VLD geeft met dit interview, zonder dat uiteraard zelf te willen, haarfijn aan waarom de politiek vandaag een enorm probleem inzake geloofwaardigheid heeft. Laten we even stil staan bij de twee claims die De Gucht maakt in het interview met Humo.

In Europa redden we het wel. Lees: Ik ben daar bij betrokken via een dik betaalde job (met dito pensioenperspectief), en haal het dus niet in uw hoofd in twijfel te trekken of dat waar we in Europa mee bezig zijn niet heel zinvol en constructief is. Wel, dat klinkt behoorlijk wereldvreemd voor wie aandachtig om zich heen kijkt. Europa zit middenin een existentiële crisis en blijft uitblinken door too little, too late en vooral te weinig om het lijf. De euro-constructie werd twaalf jaar geleden scheef gemonteerd en staat vandaag nog steeds scheef. Crises als de huidige zitten in het concept ingebakken. Gevolg: de markten twijfelen terecht aan de houdbaarheid van het geheel op termijn. Het gebrek aan zinvolle Europese draagkracht voedt die vrees dagelijks.

Europa loopt nu als anderhalf jaar achter de feiten aan. De basistekortkomingen van de monetaire unie blijven onaangeroerd, en het stabiliteitsfonds is veel te klein. De Europese Centrale Bank (ECB) verliest in een snel tempo haar onafhankelijkheid, de Bundesbank komt nu openlijk in opstand tegen het beleid van ECB-topman Trichet, de meeste niet-Duitse politici willen de onzinnige vlucht vooruit in de eurobonds enzovoort. Ondertussen sluimert in Griekenland een maatschappelijke en democratische ramp. O ja, de economische regering voor de eurozone? Afwachten wat er van komt (hoe reëel gaat haar macht zijn?), maar kan ontkend worden dat – minstens indirect – het in het leven roepen van zo’n regering een formele motie van wantrouwen is ten aanzien van de Europese Commissie en haar werking?

‘België gaat naar de kloten’. Ondanks het gedempte optimisme rond de lopende onderhandelingen zou De Gucht hier wel eens gelijk kunnen hebben. Maar wiens schuld is dat? In de eerste plaats die van de voorbije generaties van politici die ons opzadelden met een onwerkbare en geldverslindende staatsstructuur en kaduke openbare financiën. Weinigen waren de voorbije twaalf jaar zo prominent aanwezig in de Belgische politieke besluitvorming als Karel De Gucht.