De kleine halve waarheid van Maurice Lippens

Maurice Lippens probeert de geschiedenis te herschrijven, ten behoeve van zichzelf, schrijft Trends-hoofdredacteur Johan Van Overtveldt.

Het is één zaak bankiers te blijven schofferen en beladen met alle zonden Israëls. Zulk een houding zet weinig zoden aan de dijk en is bovendien in een flink aantal gevallen gewoon heel incorrect en onheus. Het is een heel andere zaak bankiers met de vinger te wijzen die ten behoeve van zichzelf proberen de recente geschiedenis te herschrijven. Dat probeerde Maurice Lippens in zijn recent interview in De Morgen te doen.

Alhoewel de gewezen voorzitter van wijlen Fortis uiteraard ook correcte en rake analyses neerzette, probeerde hij de Fortis-waarheid toch net iets te mooi voor zichzelf en zijn omgeving te herschilderen. En dus wijzen we hem met de vinger.

Fortis ging ten onder omwille van essentieel twee elementen. Ten eerste, de topmensen van Fortis, met Maurice Lippens op kop, zagen het zakelijke perspectief van en rond Fortis in de eerste jaren van de 21ste eeuw steeds meer in erg megalomane schakeringen. De ultieme waanzin rond de ABN-AMRO verspreidde zelfs strafrechterlijk onfrisse geuren.

Ten tweede, diezelfde top van Fortis had er nauwelijks nog enig benul van wat de wizz kids op de lagere echelons aan het doen waren met derivaten en securetiseringsproducten. De winsten waren enorm, de bonussen idem dito en aandelenopties maakten schabouwelijk rijk. Dus welke kneus gaat dan zaniken om de risico’s? Maurice Lippens had die kneus moeten zijn, was dat duidelijk niet en kan daar ook anno 2011 niet onderuit. Spijtig, maar zo zal het ook in de geschiedenisboeken komen.

Waar Lippens wel een punt heeft, is met het verschil in aanpak vanwege de overheden tussen enerzijds Dexia en KBC (en laat ons er ook maar in één adem Ethias bij nemen) en anderzijds zijn Fortis. Vormde de omvang van de problematiek welke Fortis stelde sowieso een enorm hinderpaal voor de Belgische autoriteiten, dan valt er, zoals Lippens aanstipt, moeilijk te ontkomen aan de vaststelling dat de aandeelhouders van Dexia en KBC met zachtere hand behandeld werden.

In het geval van Dexia had dat veel te maken met de rol van Frankrijk, de druk vanwege de gemeenten en meer nog het stevige lobbywerk vanuit Arcofin, de financieringspoot van het ACW. Boerenbond en de andere grote aandeelhouders van KBC (enkele belangrijke Vlaamse families) gaven plankgas, federaal zowel als op Vlaams niveau, om tot een “gepaste” oplossing voor het KBC-dossier te komen.