‘De bittere houding van de vakbonden bij Agfa-Gevaert is onbegrijpelijk en verwerpelijk’

De beeldvormingsgroep Agfa-Gevaert is het slachtoffer van wat wordt omschreven als de hardste stakingsactie van de jongste decennia. De bittere houding van de vakbonden en opgehitste werknemers is tegelijk onbegrijpelijk en verwerpelijk.

De staking brak op 20 februari uit omdat de directie in een cao-voorstel voor de 1200 arbeiders van de divisie Materials het brugpensioen wil terugschroeven. Dat moet een jaarlijkse besparing van 8 miljoen euro opleveren.

De sfeer is sindsdien almaar grimmiger geworden. En hoewel de stakers eind vorige week niet de nodige tweederdemeerderheid vonden om het cao-voorstel te verwerpen, ging de actie gewoon door. Daarmee traden de bonden de regels van het sociaal overleg met de voeten.

De vakbonden en de opgehitste stakers trokken meteen alle registers open en pakten uit met bikkelharde verwijten. De directie leeft volgens hen in een ivoren toren en schuift alle maatschappelijke verantwoordelijkheid van zich af. Daar gaan ze flink uit de bocht. Zij vinden dus dat zij beter dan het management weten hoe de moeilijke wereldwijde markten draaien en de prijzen van grondstoffen evolueren. Ze gaan er impliciet van uit dat de directie er enkel op uit is hen te jennen en alleen oog heeft voor het eigen loon.

Dat Agfa moet besparen, weet nochtans het kleinste kind in Mortsel en omstreken. De resultaten van het bedrijf kleurden de voorbije twee jaar donkerrood, ondanks een rist eerdere ingrepen. De achilleshiel was en is de enorme pensioenlast die als een molensteen om de hals van het bedrijf zit. Die pensioenlast is een zware erfenis van al de gul toegekende pensioenvoordelen in het verleden. Omdat alle eerdere besparingsmaatregelen ontoereikend waren, pakt de directie eindelijk de kern van het probleem aan. Niet alleen wordt de bijdrage van het bedrijf aan het brugpensioen verlaagd, er worden ook een aantal geplande brugpensioenen ingetrokken. Tot grote woede vooral van de vijftigers die erop hadden gerekend weldra af te kunnen zwaaien en nu langer aan de slag zullen moeten blijven.

Agfa speelt nochtans in op de maatschappelijke trend om langer te werken, een trend die de vakbonden zouden moeten onderschrijven. Met deze wilde stakingsactie stoten ze oudere werknemers in vele andere bedrijven tegen het hoofd. Al is het protest allicht ook een pervers effect van het al te genereus toestaan van brugpensioen bij grote bedrijfsherstructureringen of -sluitingen als Ford Genk of Caterpillar Gosselies. Mogelijk zijn de stakers verblind door de lucratieve regelingen bij die operaties en willen ze een vergelijkbaar pakket uit de brand redden. Onze regering heeft daarbij boter op het hoofd. Ze stuurde gemengde signalen uit. Terwijl de ene minister zegt dat we met zijn allen langer moeten werken, stelt de andere doodleuk vast dat de brugpensioenen opnieuw zullen pieken.

De bonden moeten natuurlijk hun rol spelen, maar hier gedragen ze zich als slechte acteurs in een schouwspel dat hopelijk niet zal eindigen als een treurspel. De verleiding om industriële activiteiten te verhuizen, wordt zo namelijk alleen maar groter. Een chronisch verlieslatend bedrijf met een depressieve beurskoers is ook een veel gemakkelijkere overnameprooi. Mocht het ooit zover komen, mogen de vakbonden en stakers er gif op innemen dat zo’n overnemer minder geduld zal hebben met een afdeling als Materials. Die produceert onder meer film en foliën, een dalende business. Met deze actie ondergraven ze zonder meer de tewerkstelling van vele collega’s.