Netto-indexering zorgt voor meer banen

Door de nettolonen in plaats van de brutolonen te indexeren is het mogelijk de koopkracht te vrijwaren en tegelijk de concurrentiekracht van de bedrijven te verbeteren.

Door de nettolonen in plaats van de brutolonen te indexeren is het mogelijk de koopkracht te vrijwaren en tegelijk de concurrentiekracht van de bedrijven te verbeteren.

De regering-Di Rupo hoopt onze loonkostenhandicap van 5,2 procent tegenover de buurlanden de komende jaren af te bouwen. Dat wil ze vooral doen door enkel nog indexaanpassingen toe kennen. Maar de werkgevers zijn wantrouwig. Ze vrezen dat het too little too late is. Ze hadden gehoopt op een paardenmiddel om de concurrentiekracht te herstellen. Een van de vele voorstellen die de voorbije maanden de revue passeerden, is dat van de netto-indexering.

Een netto-indexering houdt in dat niet langer de brutolonen worden aangepast aan de stijgende levensduurte, maar wel de nettolonen. Dat is in de eerste plaats goed nieuws voor de werknemers. Hun koopkracht wordt versterkt, want het nettoloon stijgt mee met de prijzen. Maar ook de werkgevers gaan erop vooruit. Voor hen weegt de loonkostenstijging een stuk minder dan een indexering van het brutoloon. Bij een indexering van de brutolonen moeten er ook meer sociale bijdragen en meer bedrijfsvoorheffing worden betaald. Dat jaagt de totale loonkosten de hoogte in. Bij een netto-index is enkel de nettostijging van het loon een bijkomende uitgave.

Uit berekeningen die de hr-dienstverlener Securex maakte op vraag van Trends blijkt dat een netto-indexering op een brutoloon van 2125 euro per maand een bedrijf op jaarbasis een besparing van 403,86 euro per werknemer oplevert.

Zo’n systeem bevordert dus de concurrentiepositie van de ondernemingen, net als hun mogelijkheden om te investeren en te groeien. De relatieve daling van de loonkosten biedt ook aantrekkelijke perspectieven voor meer banen. De besparing door de netto-index is voor een bedrijf met honderd werknemers voldoende om een extra werkkracht aan te werven. Bedrijfsleiders lieten het de voorbije weken meer dan eens weten: een indexaanpassing betekent in het beste geval een extra werkkracht niet aanwerven en in het slechte geval een extra ontslag.

Extrapoleren we de cijfers van Securex naar de totale tewerkstelling in de Belgische privésector – zo’n 2,7 miljoen werknemers – dan kan een indexering van de nettolonen ieder jaar voor 27.000 extra banen zorgen.

Wel dreigt de overheid de grote verliezer van zo’n operatie te worden. Want een netto-index betekent stagnerende – en dus eigenlijk dalende – inkomsten voor de sociale zekerheid en de fiscus. Dat is meteen een van de belangrijkste redenen waarom de vakbonden zich hevig verzetten tegen een netto-indexering.