‘Guy Verhofstadt is terug, vermomd als Bart De Wever’

Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken is hard voor de verwezenlijkingen van de partij van Bart De Wever (N-VA): ‘Wie naar de cijfers kijkt, kan niet naast de puinhopen kijken. We hebben dit al eens meegemaakt.’

N-VA werd de grootste partij in 2010 met de bedoeling de Belgische staat te hervormen. Hun confederaal model moest het zwaartepunt bij de deelstaten leggen.

Wie in België iets ten gronde wil veranderen, die komt echter niet aan de macht. Die les had men goed onthouden in 2014. Men ging niet langer voor een staatshervorming, maar voor socio-economische verandering. Geen nood, een regering zonder de PS is al een staatshervorming op zich, zo verzekerde men ons. Bart De Wever zei in te zetten op ‘het herstel van onze competitiviteit, het afbouwen van de staatsschuld, de vermindering van de overheidsuitgaven.’ Deze en andere maatregelen zouden volgens hem dan als hefboom fungeren en ‘onvermijdelijk leiden tot de vraag naar institutionele hervormingen.’

De andere partijen hebben ondertussen al laten weten geen staatshervorming te willen in 2019. In de peilingen wordt links zowel in Vlaanderen als Wallonië wel steeds sterker. Er komt dan ook geen confederale staatshervorming in 2019. Bij N-VA beseffen ze dit en dus bergen ze hun ambitie op. Men wil vooral gewoon nog eens 5 jaar verder besturen.

Hebben we het socio-economisch beleid gekregen dat we willen?

N-VA beweert dat de verandering werkt. Wel, laten we eens voorbij de dure propaganda kijken. Wat werd beloofd?

‘Herstel van de competitiviteit’. België zakt weg in de competitiviteitsindex van het Internationaal Monetair Fonds.

‘Afbouwen van de staatsschuld’? Volgens de meest recente cijfers (2014-’16) is de staatsschuld volgens het Agentschap van de schuld met maar liefst 21 miljard euro toegenomen. Nochtans betaalde deze regering in dezelfde periode 4,7 miljard euro minder door de lage rente. Met deze meevaller, waar de regering geen enkele verdienste aan heeft, kan men als goede huisvader de schuld afbouwen. Maar dat doet men niet. De helft hiervan investeert men om de bestaande schuld te herfinancieren en op langere termijn te plaatsen. Lees: er is een strategie om in de toekomst van de huidige lage rente te profiteren, niet om de torenhoge staatsschuld af te bouwen. Een mooie erfenis voor onze kinderen en kleinkinderen.

Het ‘verminderen van de overheidsuitgaven’ dan maar? De fiscale druk in België blijft bij de hoogste in de OESO-landen. Alleenstaanden betalen maar liefst 54% belastingen, een sinistere gouden medaille waard. De complexiteit van onze fiscaliteit blijft eveneens enkel maar toenemen. Nog nooit waren er zoveel codes. Wie geraakt daar nog wijs uit? Niet de hardwerkende Vlaming, maar wel de multinationals en superrijken die fiscale experten kunnen inhuren om miljarden belastingen te ontduiken. Het blijft zoeken naar echte verandering.

N-VA beloofde de rekening op orde te krijgen, maar ook deze regering blijft de tekorten opstapelen. Dit levert België al voor het tweede jaar op rij een buis van de Europese commissie op.

De economische groei en jobcreatie misschien? België is de zwakste groeier in de eurozone en ook op het vlak van jobcreatie bengelen we achteraan in Europa. Vergelijken we even met Nederland. De groei en jobcreatie zit daar bij de top in Europa. Ze boeken overschotten en bouwden hun staatsschuld al met €29 miljard af. Er is wel degelijk een alternatief voor dit non-beleid.

Inflatie is verdoken vermogensbelasting

Maar er is nog veel meer. Met 260 miljard euro op de bank zijn we flinke spaarders. Door het beleid van de Europese Centrale Bank dat massaal geld in de markt pompt, hebben we te maken met een historisch lage rente (0,11%). Dat is goed voor de rente op de staatsschuld, maar slecht voor het rendement op ons zuurverdiend spaargeld. Inflatie betekent geldontwaarding. Deze inflatie is met 2,1% maar liefst de helft hoger dan in onze buurlanden Nederland, Duitsland en Frankrijk. Hoe komt dat?

Volgens de Nationale Bank is dit rechtstreeks het gevolg van regeringsbeleid dat de prijzen van diensten beïnvloedt. Denk aan de verhoogde taksen op energie, BTW voor advocaten, de verhoging van het inschrijvingsgeld in het onderwijs, accijnzen op alcohol en brandstoffen et cetera. Het gevolg is dat we jaarlijks 5 miljard koopkracht verliezen op ons spaargeld. Een vermogensbelasting om u tegen te zeggen.

Ligt de Vlaming in de sociale hangmat?

Volgens N-VA is er bovendien geen andere optie dan te besparen op de sociale zekerheid. Daarom heeft de Vlaamse regering het kindergeld niet geïndexeerd (in tegenstelling tot de Franstalige bevolking van België), wordt er continu bespaard in de zorg en zullen we nog langer moeten werken voor een nog kleiner pensioen. Dat is nu al bij de laagste in Europa trouwens.

Waaraan hebben wij dit verdiend? Liggen de Vlamingen te luieren in de sociale hangmat? 72% van alle Van alle Vlamingen tussen 20 en 64 jaar werkt. Dat is hoger dan het gemiddelde in de Europese Unie. Kijken we naar de mensen die gezinnen stichten en kinderen opvoeden, zij tussen 25 en 54 jaar, stijgt dit tot 84,4%, bij de top drie in Europa.

Er is iets anders aan de hand dan luierende Vlamingen. In Wallonië is de tewerkstellingsgraad amper 62,6%. Tien procentpunt minder dan in Vlaanderen. Iemand moet echter hun factuur betalen. En dat zijn de werkende Vlamingen. Wij betalen €7 miljard per jaar teveel belastingen omdat we de rekening van een ander moeten betalen. En daar verandert met deze regeringsdeelname geen sikkepit aan.

Maar het is nog erger. Onze Vlaamse jongeren 18-24 jaar hebben een werkloosheid van maar liefst 14%. Van onze 55+’ers werkt slechts 47%. Het bedrijfsleven haalt de rozijnen uit het brood. Het meest productieve deel van de arbeidsmarkt (25-54jaar) wordt haast volledig benut, maar investeren in jongeren zit er niet in. Eenmaal de citroen uitgeperst is aan 55 jaar, worden ouderen bij het huisvuil gezet.

In België heeft in de leeftijdsgroep 20-64 jaar slechts 49,1 procent van de mensen die buiten de Europese Unie geboren werden een job. Maar deze regering voert geen immigratiestop in. Niet alleen wordt de concurrentie voor de reeds aanwezige (laaggeschoolde) allochtonen zo groter, bovendien blijkt 70% van alle leefloners roots buiten de Europese Unie te hebben.

Verhofstadt is terug

In 2010: geen staatshervorming. In 2014: geen socio-economische verandering. In 2019: dit beleid voortzetten? Drie keer levert een vertrouwen in de N-VA niet het beleid op dat goed is voor de Vlamingen en dat beloofd werd. De uitdagingen van betaalbare sociale zekerheid en rechtvaardige fiscaliteit blijven, met een vergrijzings- en immigratietsunami die op ons afkomt.

Het gaat economisch overal goed in Europa. Dit is het moment om de toekomst voor te bereiden. Maar dat gebeurt niet. Omdat je in België niets kunt veranderen. Enkel als de Vlamingen zelf over hun toekomst kunnen beslissen, kunnen we hervormen om de welvaart en het welzijn van de Vlamingen te beschermen. Maar dat krijgen de Vlamingen niet met deze strategie van regeringsdeelname.

Daarom heeft men zich volledig overgegeven aan het creëren van perceptie. Wie naar de cijfers kijkt, kan niet naast de puinhopen kijken. We hebben dit al eens meegemaakt. Guy Verhofstadt is helemaal terug. En hij heeft zich vermomd als Bart De Wever.