Geen geld, geen sociaal akkoord

De vakbonden schieten opvallend vroeg kruisraketten af op de federale onderhandelaars.

Er zijn nog geen knopen doorgehakt over de precieze omvang van de besparingen, en naar de impact van een mogelijke hervorming van het pensioenstelsel of de arbeidsmarkt blijft het vooralsnog gissen. Toch organiseren de vakbonden op 23 september in Brussel een ‘waarschuwingsactie’. Waartegen precies? Dat is niet echt duidelijk. Het enige concrete standpunt dat we de voorbije dagen en weken gehoord hebben is de dreigende taal van ACV-voorzitter Marc Leemans: een indexsprong betekent het einde van het sociaal overleg.

Ondanks die dreigementen zou het de vakbonden misschien niet eens slecht uitkomen dat de sociale partners de komende maanden aan de zijlijn staan. Dan zullen Leemans en co ook niet moeten toegeven dat het sociaal overleg in België al jaren zeer stroef verloopt, tot het moment dat de regering met een royale cheque over de brug komt. Bij elk recent interprofessioneel overleg kon er pas een akkoord over de loonevolutie worden bereikt nadat de vakbonden een verhoging van de sociale uitgaven hadden bedongen. Meestal gebeurde dat met een goedgevulde enveloppe voor het welvaartvast maken van de uitkeringen. Werkgevers eisten en kregen dan weer allerlei doelgerichte lastenverlagingen, zoals op overuren en nachtarbeid. De sectoren die het best konden lobbyen, haalden de mooiste buit binnen.

De miljoenen euro’s die telkens als smeermiddel dienden voor de Groep van 10, zijn nu op. De ACV-voorzitter weet dat zeer goed. Voor een vakbond wordt het straks comfortabeler om aan de zijlijn te staan roepen, dan aan de achterban te moeten zeggen dat het sociaal overleg mislukt omdat de regering het niet langer kan financieren.