Eddy Walraven (Lanxess Rubber): ‘Het is nooit genoeg voor de vakbonden’

© belga
Bert Lauwers
Bert Lauwers redacteur bij Trends

De rubberfabriek van Lanxess in Zwijndrecht ligt al bijna drie weken stil, omdat een cao-akkoord werd weggestemd door de arbeiders. “Volkomen onbegrijpelijk”, klinkt het bij de directie.

Door een vakbondsactie in de fabriek ligt de productie van synthetisch butylrubber, dat vooral in autobanden wordt gebruikt, al bijna drie weken stil. Erger dan het aanzienlijke financiële verlies is de zware deuk die het imago van het bedrijf door de staking krijgt.

Dat imago werd de voorbije jaren moeizaam maar succesvol opgepoetst in het hoofdkwartier van Lanxess in Keulen. Eddy Walraven, de algemeen directeur van de vestiging in Zwijndrecht, ziet het conflict dan ook met lede ogen aan. “Het is eigenlijk volkomen onbegrijpelijk.”

Eddy Walraven: “We hebben een schitterend voorstel gedaan dat zijn gelijke niet heeft in de chemische industrie. Maar het is nooit genoeg voor de vakbonden. Ze willen altijd meer. En omdat argumenten die met geld te maken hebben niet goed liggen in de publieke opinie, hebben ze er andere zaken bijgesleept, zelfs dingen die tijdens de cao-onderhandeling niet aan bod zijn gekomen. Maar de emmer loopt over. We kunnen niet blijven toegeven.

Jaagt u de werknemers niet nog meer op stang door enkele vroegere verworvenheden te schrappen?

Eddy Walraven: “Dat zou kunnen. Maar we verlagen het loon niet. In het verleden zijn heel wat dingen afgesproken in cao’s die toen misschien wel goed leken. De zaken die we nu wegnemen, noem ik onredelijke excessen. Een voorbeeld? Als iemand 50 procent werkt, krijgt hij pensioenrechten en hospitalisatieplanbijdragen alsof hij 100 procent heeft gewerkt. Wij vinden dat onredelijk. Het is zelfs niet helemaal legaal.”

“In ons cao-voorstel wilden we volledig binnen de wet blijven. We hebben heel wat toegegeven, want er zijn nog altijd heel wat achterpoortjes via bonus- en pensioenplannen. Bovendien staan we betere glijtijden toe, waardoor de mensen bijvoorbeeld op vrijdag vroeger naar huis kunnen. En bij economische werkloosheid passen we het loon bij, zodat ze geen loonverlies hebben. En toch wordt alles zwartgemaakt wat je hen geeft en is het niet goed genoeg.”

“We zijn nog altijd een heel goede betaler. Het is een publiek geheim dat een volcontinu arbeider in de Antwerpse chemie – dus iemand die in een ploegensysteem werkt, waardoor de fabriek 24 uur per dag en zeven dagen per week draait – elke maand zeker met 3000 euro netto naar huis gaat. Wij zitten daar significant boven. En met significant bedoel ik niet 5 procent.”

Doet u nog toegevingen?

Eddy Walraven: “We hadden de werknemers gewaarschuwd dat, zodra we productieverlies zouden hebben, het cao-voorstel volledig en onherroepelijk van tafel verdwijnt. Als we beginnen waar we vorige keer geëindigd zijn, raken we er niet uit. Nu goed, uiteindelijk moeten we toch weer rond de tafel gaan zitten. Misschien moeten we vakbonden daartoe zelf nog eens uitnodigen.”

“Ook in 2007 was er een staking. Dat was de eerste keer dat het management niet heeft toegegeven. Het lijkt alsof de vakbondsmensen terug willen naar de tijd van voor 2007. Ik kan het echt niet anders verklaren.”

U leest het volledige interview met Eddy Walraven deze week in Trends.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content