‘Vermijd gesteggel, splits de fiscaliteit’

De PS blokkeert in het Overlegcomité een akkoord over de fiscale regularisatie. Omdat ontdoken successierechten nu eenmaal een regionale aangelegenheid zijn, is dat overleg noodzakelijk om die fiscale operatie succesvol te maken.

De PS heeft uiteraard het recht haar autonomie ten volle uit te putten. Ze beperkt zo de autonomie van Vlaanderen, dat wel wil meestappen met de fiscale regularisatie. Deze situatie toont de fundamentele zwakheid van de Belgische staat aan: de complexe en inconsequente staatsstructuur.

De zesde staatshervorming geeft de gewesten de mogelijkheid een fiscale korting toe te staan op de personenbelasting, wat leidt tot minder federale inkomsten. Van de gewesten is enkel Brussel financieel in staat een korting te geven, want het wordt sterker gespekt door dotaties. De belastbare basis van de persoonlijke inkomstenbelasting blijft volledig federaal. Slechts een derde van de inkomsten van de deelstaten bestaat uit belastingen. Bij de gemeenten is dat 50 procent.

Het economisch beleid is een gewestmaterie, maar de vennootschapsbelasting blijft federaal. Nochtans is dat een belangrijk instrument om een economisch beleid te flankeren. Ondertussen neemt de Waalse schuldenberg toe en weigert het zuiden budgettair solidair te zijn om de Europese normen te halen. Kortom: België draait vierkant.

Is de zesde staatshervorming te ver doorgeschoten? Moeten we een stap terug doen? Wallonië zou waarschijnlijk niet liever hebben, om een faillissement te vermijden. Vermoedelijk zal Vlaanderen dat weigeren. De enige verdedigbare inperking van de Vlaamse autonomie is een terugkeer naar de staatsstructuur van voor 1970. Dat betekent dan geen culturele en economische autonomie, maar evenmin dubbele meerderheden, alarmbellen, gewestdotaties en overlegcomités. Vlaanderen zou een economisch en budgettair beleid kunnen opleggen in een one man, one vote-democratie. Wallonië en zeker het financieel verwende Brussel zullen dat niet willen.

Het alternatief is een fiscale copernicaanse revolutie. Vlaanderen, Brussel en Wallonië bepalen dan zelf de belastbare basis en heffen alle belastingen binnen een voor de Europese Unie aanvaardbaar budgettair kader. Via een transparant mechanisme storten de gewesten een deel van die inkomsten door aan de Belgische schatkist. Zo’n confederale structuur koppelt politieke autonomie aan financiële verantwoordelijkheid. In dat kader kan elk van de drie gewesten zelf beslissen over een eventuele fiscale regularisatie op de manier en het tijdstip dat het zelf wenst.

Het is dat of het behoud van het huidige fiscale, financiële en budgettaire fiscale oerwoud. België blijft dan fiscaal een failed state.