Ruim 50 jaar in het parlement

Deze herfst gaat Herman De Croo (81) zijn 51ste jaar in als parlementslid. Niet verwonderlijk dus dat er een boek is uitgegeven over de Brakelse politicus als parlementslid. Het boek met – uiteraard – een blauwe kaft houdt het midden tussen een liber amicorum (een dertigtal kennissen kroop in de pen) en een wetenschappelijke studie over de politicus, de mens en natuurlijk ook de paardenkenner Herman De Croo.

Interessant aan ‘het orakel van Brakel’ is dat hij een groot deel van de naoorlogse Belgische politiek van op de eerste rij heeft meegemaakt en bovendien als influencer zelf een deel was van het verhaal. Denk maar aan de schoolstrijd, de wording van Europa, mei ’68, de hervormingen van de federale Belgische staat, enzovoort. Nu eens zat De Croo aan het stuur als minister, dan weer speelde hij een eersterangsrol als stem van de oppositie. Als Kamervoorzitter was hij een bevoorrechte observator.

De Oost-Vlaming was nochtans niet voorbestemd om in de politieke arena te treden. In de jaren zestig leek hij eerder een wetenschappelijk parcours of een carrière als advocaat te zullen nastreven. Gezien zijn afkomst en zijn persoonlijke interesse zagen sommigen in hem zelfs een herenboer.

In het wetenschappelijke deel van het boek brengt Walter Prevenier een diepgaande analyse van de mens en de politicus. Wat niet zo moeilijk leek. De Croo is authentieker en origineler dan anderen, hij heeft zich nooit het zwijgen laten opleggen, hij heeft tot op vandaag een werkkracht die je amper voor mogelijk acht en hij stond – zoals veel cafébazen in de Vlaamse Ardennen weten – altijd dichter bij de mensen dan om het even welke collega uit de politieke arena.

Walter Prevenier ziet in De Croo ook een man van paradoxen. Aan voorbeelden geen gebrek: Belgicist en nu gestrand in het Vlaams Parlement, royalist die bijna eigenmachtig het koningshuis laïciseerde, getrouwd met Brakel maar ook wereldburger, politicus van diepgang maar ook van oneliners die de eigen Decrooïsmen uitvond. Vooral dat laatste zal bijblijven. De politieke realisaties zijn minder indrukwekkend, tenzij misschien een aantal schuchtere moderniseringen van overheidsbedrijven als de NMBS en de Post in de jaren tachtig.