Piloten, een kaste apart

Het gaat goed met de economie. De luchtvaart zit wellicht op het hoogtepunt van de conjunctuurcyclus. En dus smeekt de markt om piloten. Ook het vlieggilde van Brussels Airlines heeft dat begrepen. Ze voelen dat ze in een berensterke positie zitten. En dus doet hun staking de luchtvaartmaatschappij bijzonder veel pijn.

Enkel de piloten zijn in hun schik met die actie. Voor critici blijft het een raadsel waarom de vakbonden zich voor hun karretje laten spannen. De relatie tussen beide was nooit goed. Maar zowat heel weldenkend België struikelt over de actie. Of toch Vlaanderen, want de meerderheid van de stakers blijkt Franstalig te zijn. De piloten verantwoordden hun actie via een open brief, met vage begrippen zoals ‘meer respect’ en ‘een beter evenwicht tussen werk en privé’. Hebben ze ook eens geluisterd naar de verzuchtingen van de bagagekruiers? Die vullen tegen een karig loon en in een veel hoger werkritme de bagageruimte van de vliegtuigen. Zij hebben een veel kwetsbaarder baan.

Piloten blijven een kaste apart. Maandelijks moeten ze 75 vlieguren presteren. En hoe verder de afstand, hoe sneller en gemakkelijker ze die vlieguren halen. Wie over de Atlantische Oceaan vliegt, werkt nauwelijks. Het zijn bovendien de best betaalde piloten. Want ook dat is eigen aan de pilotenkaste: de senioriteit. De oudste van het gilde krijgt automatisch voorrang in de pikorde en mag de comfortabelste routes kiezen. Hopelijk is het niet lang meer wachten op toestellen met volledig automatische piloten.